Spowiedź zdrajcy XII

luty 1978

Doskonale pamiętam te czasy, kiedy razem z przyjaciółmi wyśmiewaliśmy się z tych wszystkich par, które ze sobą zrywały, twierdząc, że nas nigdy to nie spotka i, gdy znajdziemy miłość, będzie to ta jedyna, na zawsze. Pamiętam te wszystkie załamane dziewczyny, które płakały w ramionach przyjaciółek, w zaciszu własnych dormitoriów czy publicznie, by pokazać wszystkim (nie wiadomo po co), jak bardzo są nieszczęśliwe. Chłopaków, którzy udawali twardzieli, twierdząc, że w ogóle ich to nie obeszło, chociaż wyrazy ich twarzy mówiły same za siebie.

Gdy mnie spotkał zawód miłosny, przestało być to śmieszne. Przyjaciele próbowali podnieść mnie na duchu, jednak na niewiele się to zdawało. Nie potrafiłem na nią patrzeć, przebywać w tym samym pomieszczeniu. Najgorsze, że sporo zajęć mieliśmy razem, a na nie musiałem chodzić.

Na szczęście od czasu tych okropnych walentynek Alicja nie pojawiła się już więcej na spotkaniach grupy przygotowującej się do wstąpienia do Zakonu Feniksa i walki z Sam-Wiesz-Kim. Sam też nie bardzo miałem ochotę tam przychodzić, jednak nie zawsze udawało mi się znaleźć sensowną wymówkę.

Z czarnej magii nie zrezygnowałem. Na początku chciałem, bo to Longbottom mnie do niej pchnął, lecz nie potrafiłem. Zafascynowała mnie ona i była jedną z nielicznych dziedzin magicznych, z którą radziłem sobie bez problemów. Teraz żałuję, że wtedy moja siła woli nie okazała się silniejsza, że poddałem się tej zakazanej sztuce. Jednak już nic tego nie zmieni.

Mijał szary dzień za szarym dniem, a ja miałem już dość szkoły. Dość wszystkiego.

~ * ~

Wszyscy członkowie tajnej grupy pożegnali się i wyszli. Pozostaliśmy tylko my. Chciałem się pospiesznie ewakuować i zaszyć w jakimś ciemnym kącie, by poćwiczyć trochę czarną magię, jednak powstrzymał mnie głos Rogacza:

– Martwimy się o ciebie, Glizdek.

Zostałem zmuszony do zatrzymania się i spojrzenia na niego. Przez chwilę przeraziłem się, że dowiedzieli się o moich nielegalnych praktykach, ale na twarzy Rogacza dostrzegłem jedynie troskę.

– Nic mi nie jest – mruknąłem pod nosem.

– Nie próbuj nas oszukiwać – wtrącił się Lunatyk. – Widzimy, że coś cię gryzie i ciężko jest ci się pozbierać po tym, jak zerwałeś z Alicją.

Spojrzał znacząco na Rogacza i Łapę, jakby już wcześniej o tym rozmawiali. Coś ścisnęło moje serce. Dlaczego obgadywali mnie za moimi plecami? Przecież to głównie oni przyczynili się do naszego rozstania, gdy powiedzieli mi o tym, co zdarzyło się w Hogsmeade. Teraz mieli na ten temat inne zdanie?

– Dobrze się stało – przerwał mu Rogacz. – Alicja to idiotka. – Chciałem zaprotestować, jednak on ciągnął dalej: – Ale jeżeli tak cie to boli, Glizdek, to mogłeś zatrzymać ją przy sobie i utemperować. Nie powiesz mi, że jesteś do niczego i nie potrafisz nawet dziewczyny przy sobie utrzymać – zakończył z uśmiechem na ustach i szturchnął mnie w bok.

– Głowa do góry. Wieczorem wybierzemy się do Hogsmeade i trochę zabalujemy. Od razu ci przejdzie – zaproponował Łapa.

Nie wiedziałem, co miałbym odpowiedzieć. Zabolały mnie ich słowa. I to bardzo. Drążyły sobie drogę przez serce i duszę, by pozostać już we mnie na zawsze. Wtedy był to zaledwie mały okruch, później urósł do znacznie większych rozmiarów. Ziarno zostało zasiane, a później wydało obfite i krwawe owoce.

Śmiali się z tego, co powiedzieli, a mi zbierało się na płacz. Jesteś do niczego. Czy takie było ich zdanie o mnie? Nadawałem się jedynie na tło dla wspaniałych i odważnych Huncwotów? Właśnie wtedy postanowiłem, że pokażę im, na co mnie stać. Popamiętają mnie i zobaczą, że potrafię być prawdziwym Gryfonem. Bohaterem. A dodatkowo sprawię, że Rogacz będzie cierpieć jak ja, gdy usłyszałem te słowa.

Czy wtedy planowałem odwrócenie się od wszystkiego, co osiągnęliśmy przez te siedem lat? Sam nie wiem. Chciałem ich cierpienia, ale nie śmierci. Przecież Huncwoci mieli przeżyć wojnę. Trwać niezmordowanie, bo nic nie było w stanie ich złamać.

Z wyjątkiem głupiej przepowiedni, której nikt nie wziął pod uwagę. Z wyjątkiem głupiego zdrajcy, który zawiść i zemstę postawił ponad wszystko inne, który całkiem się zatracił.

­– Może innym razem – mruknąłem i wyszedłem z pomieszczenia, zanim ktokolwiek zdążył mnie zatrzymać. Chciałem być sam.

~ * ~

Szedłem korytarzem bez celu, spoglądając przez mijane okna. Pomimo mroźnej pogody na błoniach zgromadziło się sporo uczniów. Cieszyli się i bawili w śniegu, który niebawem zacznie topnieć. Była to dla nich pewnie miła odskocznia od szarości dnia codziennego. Niech się cieszą, póki mogą.

– Peter, zaczekaj! – Usłyszałem za sobą znajomy głos.

Niechętnie odwróciłem się, by stanąć twarzą w twarz z Lily. Była lekko zdyszana, a jej kasztanowe włosy sterczały na różne strony. Musiała gdzieś się spieszyć albo goniła mnie przez pół szkoły. Spojrzałem na nią wyczekująco. To ona chciała czegoś ode mnie, a im szybciej to załatwimy tym lepiej. Wolałem być sam.

– Widzę, że jest ci ciężko…

– Nie zaczynaj – przerwałem jej brutalniej niż zamierzałem. – To skończony temat.

Lily zmarszczyła brwi lekko niezadowolona, ale moja oschłość nie powstrzymała jej, bo po chwili kontynuowała:

– To nie było do końca tak. Alicja rzeczywiście spotkała się z Frankiem Longbottomem, ale nie wyglądało to na randkę. Dobrze się bawili, bo są przyjaciółmi. Zabolało, ją, gdy tak ją potraktowałeś, naskakując na nią i wmawiając rzeczy, które nie miały miejsca.

Westchnąłem zrezygnowany. Nie chciałem po raz nie wiadomo który wałkować tego tematu.

– Rozumiem, że ją lubisz, Lily, ale, proszę, nie broń jej. Ciesz się własnym szczęściem.

– Nikogo nie bronię, mówię jak było. Przecież byliście tacy szczęśliwi razem. To można jeszcze naprawić, a wszystko zależy od ciebie. Ona nie przyjdzie do ciebie po tym, jak ją potraktowałeś. Widzę, że w głębi serca żałujesz tego, co zrobiłeś. Nie jest jeszcze za późno, aby to naprawić. Przeproś ją szczerze i wyznaj swój błąd, a na pewno da ci drugą szansę.

– Dlaczego mi to mówisz? – zapytałem podejrzliwe, lustrując ją wzrokiem. Nie rozmawialiśmy ze sobą wiele, więc nie spodziewałem się po niej dobrych rad.

– To oczywiste – rzekła. – Jesteś przyjacielem Jamesa. Nie znamy się najlepiej, ale jeszcze wszystko przed nami. Lubię cię i nie chcę, abyś się dołował.

Nigdy nie patrzyłem na nią w taki sposób. Była szczera i chciała jak najlepiej. Przynajmniej wedle własnego mniemania. Żałowałem, że na początku roku traktowałem ją z takim chłodem i obojętnością. Była dobrą i pomocną dziewczyną.

– Na miejscu Alicji wybaczyłabyś mi? Gdybym szczerze przeprosił i żałował swego błędu, bo poniosły mnie emocje?

– Tak. Zrobisz to?

– Więc czemu nie wybaczyłaś Snape’owi? – zapytałem, a ona otworzyła szeroko oczy, nie spodziewała się takiej zmiany tematu. Chyba chciała coś powiedzieć, ale ostatecznie zrezygnowała. – Nie lubię go, wiesz to. Ale wy byliście przyjaciółmi od dziecka. Wszyscy Gryfoni widzieli, jak od tamtego wydarzenia po sumach próbował cię przepraszać. Żałował, a ty pozostałaś uparta i nie wybaczyłaś mu do tej pory. Dlaczego?

– To… To co innego – zaprzeczyła szybko.

– Nie sądzę. Nie mam zamiaru jej przepraszać.

Odwróciłem się na pięcie i zostawiłem ją samą na środku korytarza. Wydawało mi się, że ten rozdział w moim życiu zakończyłem. Oczywiście znów byłem w błędzie. Bolesnej przeszłości nie da się tak po prostu wymazać z życiorysu. Powraca i prześladuje ciebie w najmniej spodziewanym momencie. Gdy jesteś słaby i niczego się nie spodziewasz.

czerwiec 1978

Zakończenie roku nadeszło szybciej niż mogłem się tego spodziewać. Nastał ostateczny czas pożegnania się ze szkołą i wszystkim, co się z nią wiązało. Już nigdy nie miałem tu powrócić i cieszyć się beztroską dzieciństwa. Trzeba było wykonać pierwszy krok ku dorosłości. Zakończyć jeden okres życia, by wejść w następny. Teoretycznie z podniesioną głową, co nie dotyczyło mnie.

Dumbledore całą naszą tajną grupę przyjął do Zakonu Feniksa, łącznie z Alicją, która od lutego nie przychodziła na spotkania. Postawiono przed nami nowe zadania i obowiązki. Od teraz mieliśmy czynnie uczestniczyć w walce przeciwko Sam-Wiesz-Komu i jego śmierciożercom. Nie było już odwrotu, a jedynie brnięcie naprzód. Ku niechybnej śmierci.

Nie podobało mi się to, ale nie miałem nic do powiedzenia. Rogacz i Łapa zdecydowali za mnie, chociaż chciałem się wycofać. Nie czułem się do końca na siłach, by składać obietnicę przed Dumbledore’em, że pozostanę wierny Zakonowi. Zacząłem swój kolejny etap w życiu, przede wszystkim bojąc się o to, czy dożyję do jutrzejszego dnia.

sierpień 1978

Sprawy Zakonu Feniksa przytłaczały mnie coraz bardziej, a wieczna beztroska Rogacza i Łapy, którzy uwielbiali podejmować decyzje za mnie i pakować w najgorsze misje zaczynała wkurzać. Ich słowa, że jestem nieudacznikiem i śmiech temu towarzyszący prześladowały mnie za każdym razem, gdy ich widziałem.

Postanowiłem, że pokażę im jeszcze, na co mnie stać. Zobaczą, że nie byłem byle kim. Podjąłem decyzję, że na własną rękę postaram dostać się w szeregi śmierciożerców i zostać podwójnym agentem. Zdobędę się na coś, co czego nawet oni nie byli zdolni.

wrzesień 1978

Wraz z końcem miesiąca doszły do mnie wieści, że Alicja i Frank ogłosili swoje zaręczyny. Zakon Feniksa szykował dla nich małe przyjęcie w kwaterze głównej. Nie poszedłem na nie. Nie chciałem ich widzieć. Nie chciałem widzieć szczęścia, które malowało się na ich twarzach. Myśleć o tym, że gdyby wszystko potoczyło się inaczej, to ja mógłbym być na miejscu Longbottoma.

Chcieli pobrać się jak najszybciej. Tak samo zresztą jak Lily i Rogacz. Mogłoby się wydawać, że były to dwie jasne iskierki w ciemnościach wojny, jednak mnie dołowały. Powodowały jeszcze większy smutek, a ziarno zemsty powoli rodziło owoce.

styczeń 1979

Tego roku odbyły się oba śluby. Dostałem dwa zaproszenia, skorzystałem tylko z jednego. I to jedynie przez wzgląd na Lily. Nie chciałem oglądać Rogacza, który wpakował mnie w kolejną, niemalże przekraczającą moje możliwości misję, z której wybrnąłem obronną ręką tylko dzięki znajomości czarnej magii.

Pierwsza odbyła się uroczystość zaślubin Potterów, tydzień później Longbottomów. Dwa dni później śmierciożercy zamordowali Evangeline Bones i jej ojca, a Albert stracił nogę. Chwila radości minęła bezpowrotnie, pozostawiając po sobie jedynie żałobę.