Spowiedź zdrajcy XI

styczeń 1978

Zgodnie z obietnicą daną Frankowi nie powiedziałem przyjaciołom o tym, co wydarzyło się w czasie świąt. Uznali, że obecność Longbottoma musiała mnie wprawić w lekko nie kontaktujący z otoczeniem nastrój, więc dali mi spokój. Tylko Lunatyka to wyjaśnienie nie do końca satysfakcjonowało, jednak nie naciskał.

Tak więc z wyjątkiem naszych spotkań w większym gronie dochodziły też lekcje z Alicją. Uczyliśmy się z książek, które dał nam Frank. Tak jak przewidział, Filch nie zauważył w nic niczego podejrzanego.

Szło nam całkiem dobrze. Czarna magia nie była wcale taka trudna, jak utrzymywali liczni nauczyciele wykładający jej obronę. Gdy raz załapało się, o co chodzi, dalej było już coraz łatwiej.

Nie potrafiłem wyobrazić sobie mojego dalszego życia bez tej wiedzy. Było to niezgodne z prawem, ale wciągające. Gdy raz się zaczęło, nie sposób było już oderwać się od tego. Przynajmniej teraz miałem świadomość, że byłem lepiej przygotowany do tego, co czekało mnie po szkole.

A najlepsze, że tę tajemnicę dzieliłem tylko z Alicją.

luty 1978

– Dostałeś szlaban od McGonagall?! – krzyknęła Alicja, nie zwracając uwagi na uczniów spoglądających z ciekawością na tę wymianę zdań. Żałowałem, że zacząłem tę rozmowę na środku korytarza. Lepiej byłoby poczekać, aż znaleźlibyśmy się w jakiejś pustej klasie.

– Nie chciałem…

­– Nie chciałeś?! Obiecałeś mi, że skończysz z tymi głupotami, że zaczniesz zachowywać się jak odpowiedzialny, dorosły mężczyzna. Zablokowaliście cały korytarz, uniemożliwiając komukolwiek wyjście z biblioteki lub dostanie się do niej. Przez pół nocy nauczyciele i prefekci próbowali coś z tym zrobić! Nie rozumiesz, że inni próbują się uczyć, że zależy im na przyszłej karierze?

– Przepraszam – mruknąłem pod nosem. Nie lubiłem, gdy podnosiła głos. – Będą inne wyjścia do Hogsmeade. Możemy spędzić razem czas, gdy skończę szlaban. Walentynki trwają cały dzień.

– I tak mam zamiar wybrać się do wioski, nawet sama. Możesz robić, co ci się żywnie podoba. I najlepiej nie odzywaj się do mnie, dopóki nie przemyślisz swojego zachowania. Na razie.

Odwróciła się na pięcie i odeszła, a ja pozostałem sam na środku korytarza otoczony przez chichoczących uczniów, którzy wyłowili kolejną sensację, nie zdając sobie sprawy z powagi sytuacji.

Sam też do końca nie zdawałem sobie sprawy. Może gdybym wtedy za nią pobiegł? Jednak nie zrobiłem tego. Straciłem jedną z ostatnich szans, jakie mi dano.

~ * ~

W sobotę próbowałem złapać Alicję przed śniadaniem, jednak moje wysiłki poszły na marne. Pewnie zdawała sobie sprawę, że będę chciał to zrobić i tak zorganizowała sobie plan poranka, by mi to uniemożliwić.

Szlaban miałem odrabiać razem z Łapą. Rogacz i Lunatyk mieli to szczęście, że nie zostali przyłapani. To my znaleźliśmy się na gorszej pozycji i Majere to wykorzystał. Z szerokim uśmiechem na ustach zaprowadził nas do McGonagall. Pewnie żałował, że nie było z nami Rogacza, ale wszystkiego na raz mieć nie mógł.

Z tego powodu Rogacz i Lily, Lunatyk i Adrianne (jakaś Puchonka, z którą umawiał się od jakiegoś czasu, chociaż nie chciał przyznać się, że to coś poważnego), a nawet Teney wybierali się w tę walentynkową sobotę do Hogsmeade.

Łapa i ja musieliśmy wyszorować jakiś nieuczęszczany i zapuszczony kawałek lochów. Nie wiem, na co to komu było. Pewnie Majere maczał w tym paluchy, by jeszcze bardziej uprzykrzyć nam życie. Zamiast bawić się, cały dzień spędziliśmy na skrobaniu jakiegoś spleśniałego paskudztwa ze ścian i sufitów. Na szczęście nikt tam nie chodził, co zaoszczędziło nam publicznej kompromitacji.

Po odrobionym szlabanie chciałem złapać jeszcze Alicję, jednak Mapa Huncwotów wskazała, że znajdowała się już w pokoju wspólnym Krukonów. Przed powrotem do dormitorium udałem się jeszcze do kuchni, bo cały dzień o pustym żołądku człowiekowi dobrze nie służył, a na kolację było już za późno.

Gdy wróciłem do pokoju wspólnego, od razu namierzyłem przyjaciół siedzących w kącie. Już to było do nich niepodobne, bo zwykle chcieli znajdować się w centrum. Pochmurne wyrazy twarzy też nie wskazywały na nic dobrego.

Nie chciałem słuchać kolejnych relacji o zamordowanych czy zaginionych czarodziejach, o nowych wyczynach Sam-Wiesz-Kogo i śmierciożerców, jednak nogi same poniosły mnie w ich stronę. Przeznaczenie? Czy kolejny krok w stronę dna piekła? Ileż bym oddał, aby wtedy odwrócić się na pięcie i nigdy nie brać udziału w tamtej rozmowie. By następnego dnia wstać wcześnie rano i pierwsze kroki skierować ku wieży Krukonów. Czy wtedy wszystko potoczyłoby się inaczej? Czy tylko odwlekłbym to, co nieuniknione, dając sobie trochę więcej szczęścia?

– Coś się stało? – zwróciłem się do Rogacza, który wyglądał, jakby koniecznie chciał kogoś poturbować, aby wyładować nagromadzone w środku emocje.

Wszyscy w jednej sekundzie zamilkli, jakby moja obecność była im wybitnie nie na rękę. Tylko Lily założyła ręce na piersi i patrzyła na Rogacza wzrokiem, którego mógłby pozazdrościć jej każdy bazyliszek.

– Nie żyje ktoś, kogo znamy? – dociekałem, nie mogąc znieść tej nienaturalnej ciszy.

– Nie! – zapewnili pospiesznie Rogacz i Łapa.

– Nie! – krzyknęła Lily, ale zwracała się bezpośrednio do Jamesa, jakby miała na myśli coś zupełnie innego.

– Może tego nie rozumiesz, ale jesteśmy wobec siebie szczerzy – odpowiedział jej Rogacz. – Wiem, że to zaboli, ale nie mam innego wyjścia. Lepiej wiedzieć od razu niż pchać się głębiej w jej sidła.

– Przecież nie masz pewności! – nie dawała za wygraną dziewczyna.

– Wiem, co widziałem. Przykro mi, Peter – zwrócił się bezpośrednio do mnie, a je nie wiedziałem, co takiego Rogacz miał na myśli. Z chęcią położyłbym się już do łóżka i zakończył ten okropny dzień. – Jak wiesz, byliśmy z Lily w Hogsmeade i w Trzech Miotłach widzieliśmy Alicję z Frankiem Longbottomem. Na randce…

Rogacz chyba coś jeszcze do mnie mówił, ale mózg nie rozumiał już tych słów. Coś musiało mu się pomylić. To nie mogła być Alicja. Nie moja Alicja. Przecież mówiła, że między nimi nic nie ma, że jestem tylko ja.

Bum! Bum! Bum! Posypały się kamienie. Lawina spadła wprost na mnie i zasypała mnie całkowicie. Nic nie było w stanie pomóc mi uwolnić się z tej pułapki.

Odwróciłem się na pięcie i wybiegłem z pokoju wspólnego, nie przejmując się okrzykami przyjaciół. Chciałem być sam. Za portretem Grubej Damy przemieniłem się w szczura, by wcisnąć się w jakiś ciemny kąt, gdzie nikt mnie nie znajdzie.

Łzy smutku i żalu napływały mi do oczu, lecz w tej postaci nie potrafiłem płakać. Wszystko dusiłem w środku, by tam pozostało. Nie potrafiłem zrozumieć, dlaczego mi to zrobiła. Z powodu jednego głupiego szlabanu?

Dlaczego cierpienie musi być tak ogromne? Dlaczego trwa i trwa bez chwili wytchnienia? Co może je w końcu zakończyć? Chciałem poznać odpowiedzi na te pytania, lecz nawet teraz, po tylu latach ich nie znalazłem. Żałowałem tylko, że smutek tak bardzo zaćmił rozsądne myślenie. Może wtedy koniec byłby zupełnie inny? Nie wiem. I już nigdy się tego nie dowiem.

~ * ~

Nie wróciłem na noc do dormitorium. Nie chciałem przebywać w niczyim towarzystwie i słuchać dokładnej relacji o tym, co wydarzyło się w Hogsmeade. A znając życie i przyjaciół, właśnie do tego by doszło, bez względu na moje uczucia. Rozsądny głos Lunatyka zostałby zagłuszony przez Rogacza i Łapę.

Znalazłem sobie jakąś przytulną mysią norkę i tam leżałem bezsennie przez długie nocne godziny, rozmyślając o wszystkich dobrych chwilach, które spędziłem z Alicją. Nie mogłem uwierzyć, że skończyło się tak nagle i niespodziewanie. Dokładnie tak jak się zaczęło. Bez żadnego ostrzeżenia. Jak to życie ma w zwyczaju. Szczególnie moje.

Gdy tylko zaczęło świtać, udałem się pod pokój wspólny Krukonów, by tam zaczekać, aż Alicja wyjdzie na śniadanie. Musiałem z nią porozmawiać tu i teraz, bez żadnego odwlekania. Nie mogłem dopuścić, aby emocje opadły i dodatkowo przyjaciele wmieszali się w moje sprawy. Musiałem zakończyć to sam. Jak mężczyzna.

Z racji dość wczesnej godziny musiałem trochę poczekać. W niedzielę nikomu nie spieszyło się na śniadanie. Pojedynczy uczniowie zaczęli pojawiać się dużo później. Większość starała się mnie ignorować, jednak niektórzy zerkali zaciekawieni.

Musiałem wyglądać okropnie. Cały brudny od świństwa, które musiałem wczoraj (albo wieki temu) czyścić w lochach, w wygniecionym ubraniu i poczochranych włosach, niewyspany, z zaczerwienionymi oczami. Wielka, chodząca kupa nieszczęścia.

Gdy Alicja wynurzyła nos z pokoju wspólnego, niemalże od razu mnie zauważyła. Przez chwilę na jej twarzy gościł serdeczny uśmiech, jakby wczorajszy dzień w ogóle nie miał miejsca albo dalej próbowała brnąć w to kłamstwo. Jednak szybko zniknął, gdy dostrzegła moją zaciętą minę.

– Cześć – rzuciła niepewnie, nie wiedząc, czego może się spodziewać. – Wszystko w porządku? Lizzy mówiła, że stoisz tu od dłuższego czasu.

Przyglądała mi się uważnie, czekając na mój ruch. Tak bardzo chciałem rzucić w niepamięć to, co dowiedziałem się od przyjaciół. Stwierdzić, że było to wielkie nieporozumienie i nic takiego nigdy nie miało miejsca. Ale nie potrafiłem. Nie potrafiłbym potem spojrzeć im w twarz i oznajmić, że nic nie zrobiłem, że nic się nie stało.

– Wszystko w porządku?! – krzyknąłem, nie mogąc się opanować. – Po tym, co zrobiłaś, śmiesz jeszcze o to pytać?! Wiem o wszystkim, Rogacz widział cię wczoraj z Longbottomem. Nie próbuj zaprzeczać.

Alicja wydawała się zbita z tropu. Przez chwilę stała z otwartymi ustami, jakby nie wiedziała, co powiedzieć, bo została przyłapana na gorącym uczynku. Z całych sił zaciskałem pięści, by opanować drżenie. Chciałem, aby to się w końcu skończyło.

– Sugerujesz, że nie mogę spotykać się z przyjaciółmi, tak? Miałam cię najpierw zapytać o zgodę? Nie bądź śmieszny! – prychnęła, nie zwracając uwagi na zbierający się wokół nas coraz większy tłum Krukonów.

– Dobrze wiem, że Longbottom nie ma nic wspólnego z przyjacielem. Rogacz widział, jak się do siebie mizdrzyliście. Pewnie było ci bardzo na rękę, gdy dostałem ten szlaban. Przyznaj się!

– Jak śmiesz tak o mnie mówić?! Nigdy bym się czegoś takiego nie spodziewała! – W jej szarych oczach zabłysły łzy. Nigdy wcześniej nie chciałem, aby płakała, teraz było mi to zupełnie obojętne.

A wystarczyło zrobić tylko jeden krok ku lepszej przyszłości. Przeprosić za wcześniejsze słowa, przemyśleć wszystko. Cofnąć to, nieważne jak, ale cofnąć. Nie zrobiłem tego jednak. Teraz pozostał tylko żal i gdybanie. A wtedy brakowało tak niewiele.

– Kiedy przestaniesz ślepo wierzyć we wszystko, co mówią James i Syriusz? Za kogo wy mnie macie? Przecież musisz wiedzieć, że nie zrobiłabym ci nic takiego. Peter, kocham ciebie i tylko ciebie. – Strumienie łez zaczęły spływać po jej policzkach.

Wystarczyło, abym podszedł do niej, otarł je. Nie zrobiłem tego, uparcie trwając we własnych przekonaniach. Tak dalekich od rzeczywistości, jak się później dowiedziałem.

– Kochałem cię, ale to już koniec – powiedziałem zimno, tłumiąc w sobie wszelkie pozostałe emocje.

Odwróciłem się na pięcie i odszedłem.

– Peter! – Usłyszałem za sobą jej krzyk, jednak zignorowałem go.

Przyspieszyłem, aby znaleźć się jak najdalej od tego miejsca, jak najdalej od niej.

Wszystkiego dobrego z Frankiem, Alicjo. Mam nadzieję, że w przyszłości będziesz cierpieć tak bardzo jak ja dzisiaj.