Spowiedź zdrajcy X

grudzień 1977

Grudzień przyniósł ze sobą drastyczne obniżenie temperatury i nieustanne opady śniegu. Błonia wokół Hogwartu zostały zasypane już w połowie miesiąca, a poziom białego puchu z każdym dniem wzrastał. Zaczęto obstawiać zakłady, kiedy chatka Hagrida zostanie zasypana po sam dach. Sam nie zamierzałem brać w tym udziału, ale Rogacz i Łapa postawili po dziesięć galeonów. Zresztą, gdybym miał taką forsę, wydałbym ją na coś porządniejszego.

Wszyscy zostawali w Hogwarcie na święta. Nikomu nie chciało ruszyć się do domu, szczególnie, że w pokojach wspólnych było ciepło i miło, o co zadbały setki skrzatów domowych.

Sam nie mogłem z nimi zostać, chociaż z jednej strony chciałem. Jednak otrzymałem zaproszenie od Alicji, by święta spędzić u niej razem z jej bratem i jego przyjacielem. Dopiero niedawno dowiedziałem się, że on z nimi mieszka. Ponoć chciał się usamodzielnić i na jakiś czas oderwać od natrętnej matki. Nie dziwiłem się mu, sam z chęcią bym tak postąpił, gdybym posiadał taką możliwość.

Małe mieszkanko Willsonów znajdowało się w jednej z uboższych dzielnic w Londynie, dlatego z King’s Cross musieliśmy dostać się tam mugolskim środkiem transportu zwanym autobusem. W niczym nie przypominał on Błędnego Rycerza. Miał niewygodne, plastikowe siedzenia, brudne szyby, panował w nim tłok, a na dodatek poruszał się przeraźliwie wolno, sunąc w sznurze innych mugolskich pojazdów.

Z ulgą powitałem dotarcie na miejsce. Mieszkanie mieściło się w jakiejś starej, zniszczonej przez czas i wandali kamienicy. Ściany były odrapane i naznaczone różnymi malunkami często wulgarnymi i nieprzyzwoitymi.

Pomimo brzydoty na zewnątrz, w środku powitało mnie przytulne, przyjemne wnętrze. Dwa niewielkie pokoiki służące za sypialnie, kuchnia ze stołem jadalnym i łazienka. Już na pierwszy rzut oka można było poznać, że mieszkają tu czarodzieje.

W progu przywitał nas brat Alicji. Był to jeden z chłopaków, którzy odprowadzali ją pierwszego września na pociąg. Był bardzo podobny do siostry. Dość wysoki i przy tym dobrze zbudowany. Jasne włosy sięgały mu muskularnych ramion, a na świat patrzył jasnymi oczami.

– Marshal – przywitał się, wyciągając rękę w moją stronę.

– Peter – odpowiedziałem, uścisnąwszy ją.

– Wchodźcie, pewnie nieźle przemarzliście. Pogoda zrobiła się okropna. Jak tak dalej pójdzie, to Londyn zamieni się w lodowe miasto, a my wszyscy wymrzemy, zanim dopadną nas śmierciożercy.

– Marshal! – zawołała oburzona Alicja. – To nie temat do  żartów.

– Już nawet pośmiać się nie można w twoim towarzystwie. Na obiad musimy trochę poczekać. Nasz przyszły auror nie daruje nam, gdybyśmy zaczęli bez niego i nic mu nie zostawili.

Alicja pociągnęła mnie do swojego pokoju, całkiem ignorując przy tym brata. Było to małe pomieszczenie pomalowane na przyjemny dla oka zielony kolor. Znajdowały się w nim tylko najpotrzebniejsze meble, więcej najzwyczajniej w świecie by się nie zmieściło. Proste łóżko zasłane czerwoną pościelą, stoliczek nocny, małe biureczko zastawione potężnym stosem ksiąg i chyba wzmocnione jakimś zaklęciem, bo wątpiłem, aby dało radę utrzymać ten ciężar.

– Nie zwracaj uwagi na Marshala, to chodzący gumochłon – powiedziała z naburmuszoną miną.

Wzruszyłem jedynie ramionami. Jak dla mnie nic dziwnego w jego zachowaniu nie dostrzegłem. Rogacz i Łapa też lubili śmiać się z kryzysowych sytuacji, twierdzili, że nie można być wiecznie poważnym, bo grozi to poważnym uszkodzeniem mózgu.

Do obiadu nie trzeba było długo czekać. Przyjaciel Willsonów zjawił się jakieś pół godziny po naszym przybyciu. Praktycznie biały od zalegającego na nim śniegu, ale uśmiechnięty od ucha do ucha. Był to ten drugi mężczyzna, którego widziałem we wrześniu, a zarazem były prefekt Gryfonów, a na swoim siódmym roku także prefekt szkoły. Przeszkadzanie mu i robienie zamieszania i harmideru w pokoju wspólnym należało do ulubionych zajęć Huncwotów, gdy akurat nie planowaliśmy czegoś większego. Cóż, świat był wyjątkowo mały.

Jasne włosy sterczały mu na wszystkie strony, do czego niewątpliwie przyczynił się porywisty wiatr harcujący na zewnątrz, gdyż zawsze starał się je starannie zaczesać, by wyglądać schludnie i poważnie. Nadal miał tę samą śmieszną, fikuśną bródkę, którą zapuścił w wakacje przed siódmą klasą i chełpił się nią na prawo i lewo. Raz nawet udało się Huncwotom ją podpalić, bo stwierdziliśmy, że bez niej nie wyglądał jak błazen. Oczywiście, przesłanie nie dotarło do niego.

Zastanawiałem się, dlaczego Alicja nigdy nie wspomniała jego imienia (chyba że to ja nie słuchałem), wtedy dwa razy bym się zastanowił nad przyjazdem. Spędzenie przerwy świątecznej w towarzystwie Franka Longbottoma do przyjemnych należeć nie mogło.

– Nie sądziłem, Alicjo, że umawiasz się z jednym z Huncwotów – powiedział zamiast przywitania. – Słyszałem o tobie tyle dobrego, że aż nie mogę uwierzyć – zwrócił się do mnie, błyskając przy tym w uśmiechu śnieżnobiałymi zębami. Ten efekt musiał osiągnąć dzięki jakiemuś eliksirowi.

– Też nie spodziewałem się, że zobaczę tu właśnie ciebie – odparłem, przyglądając mu się podejrzliwie. – Wydawało mi się, że myślałeś o karierze uzdrowiciela, nie aurora.

– Zmieniłem zdanie, tak bardziej przyczynię się do polepszenia życia czarodziejów – odpowiedział, ale ton jego głosu świadczył, że coś ukrywa.

– Przyznaj się, że zielarstwo zdałeś na zadowalający, a takich w szpitalu nie przyjmują – wtrącił się wesoło Marshal. Nie pamiętałem go ze szkoły, musiał należeć do innego domu niż Gryffindor i nie udzielać się towarzysko.

Frank wyglądał, jakby chciał powalić przyjaciela trupem. Sam z trudem potrafiłem powstrzymać śmiech, bo karcące spojrzenie Alicji skierowane w stronę brata, równie dobrze mogło przenieść się na mnie. Postanowiłem, że wszystko w najbliższym czasie przekażę przyjaciołom. W końcu porażkę idealnego Franka Longbottoma należało opić.

– Lepiej siadajmy już do stołu – zakomunikowała dziewczyna. Nie mogłem oprzeć się wrażeniu, że żałowała, iż nie zostaliśmy w Hogwarcie.

Posiłek minął szybko i w milczeniu, jednak to rozmowa, która nawiązała się po jego zakończeniu najbardziej mnie zdziwiła. I tak wiele zmieniła w moim życiu.

– Alicja mówiła mi, że też myślisz o wstąpieniu do Zakonu Feniksa – zaczął Frank, machając różdżką w stronę brudnych naczyń, które same poleciały do zlewu i zaczęły się zmywać.

Skinąłem głową na potwierdzenie, zastanawiając się, do czego ta rozmowa miała prowadzić.

– Świetnie. Właściwie nie uśmiecha mi się współpracować z Huncwotem, ale Alicja nalegała… – westchnął teatralnie, dając jasno do zrozumienia, że jemu ten pomysł w ogóle się nie podoba. – Jednak musisz obiecać, że nikomu nie powiesz ani słowa. Nawet twoim przyjaciołom. A może szczególnie im. To jest tajne i nie może się rozejść na prawo i lewo, bo nie tylko ja byłbym skończony, ale także ty i Alicja.

– Mam przez to rozumieć, że ten twój idealny plan nie jest do końca zgodny z prawem? Dziwne podejście jak na aurora – stwierdziłem. Trafiłem w sedno. Frank zmarszczył brwi, jak widać nie do końca podobało mu się przejrzenie go przez jednego z Huncwotów. Rogacz i Łapa byliby ze mnie dumni, szkoda, że nie mogłem im wszystkiego opowiedzieć.

– Wydawało mi się, że nie masz z tym problemów – odgryzł się.

– Przestańcie oboje! – wtrąciła się Alicja. – Jeżeli macie zamiar zachowywać się jak dzieci, to nie chcę tego słuchać.

Oboje z pokorą spuściliśmy głowy. W końcu zawsze mogłem wysłuchać Longbottoma, a później przez przypadek napomknąć, co planuje. Wypadki chodzą po ludziach i nic nie można na to poradzić.

– Dobrze, wysłucham cię – powiedziałem, siląc się na uprzejmość. – Nie powiem nikomu, nawet jeżeli mi się to nie spodoba i nie będę chciał w tym uczestniczyć.

Po wyrazie twarzy Longbottoma bez trudu poznałem, że zdziwiła go moja reakcja. Pewnie już wysilał swoją pustą mózgownicę, zastanawiając się, gdzie podział się haczyk. Odchrząknął trzy razy, zanim zaczął mówić:

– Chodzi o to, że wszyscy zdajemy sobie sprawę, w jakich czasach żyjemy, co dzieje się w kraju. Śmierciożercy bezkarnie mordują innych, nie przejmując się prawem czarodziejów. I nie są to jakieś typy z marginesu społecznego, ledwo potrafiące rzucić najprostsze zaklęcie, a wyszkoleni czarodzieje, najczęściej ze starych, arystokratycznych domów.

Problem polega na tym, że potrafimy się przed nimi bronić, ale w taki sposób nie wygramy wojny. Musimy też atakować, być tak samo bezwzględni jak oni. Aurorzy są szkoleni, ale i tak ministerstwo zamyka przed nimi niektóre ścieżki magii, które mogą okazać się niezwykle przydatne.

– Czy ja myślę o tym, co ty myślisz? – zapytałem z niedowierzaniem. – Dumbledore…

– Co takiego zrobił Dumbledore? – przerwał mi. – Nic. Powołał Zakon, ale to inni walczą za niego, sam nie ruszył palcem, by pokonać Sam-Wiesz-Kogo. Może i jest wielkim autorytetem, ale dlaczego zawsze mamy go słuchać? Nie jesteśmy głupimi dziećmi, też potrafimy myśleć i zdawać sobie sprawę z konsekwencji. Tak, mówiłem o czarnej magii. Tylko w ten sposób możemy pokonać śmierciożerców, stanąć z nimi do równej walki.

– Frank, nie sądzisz, że to może być zbyt niebezpieczne? – zapytała Alicja, jednak oczy płonęły jej entuzjastycznym blaskiem.

– Jeżeli nas złapią, to na pewno tak. Ale to wojna i będziemy robić to w słusznej sprawie. Przecież nie będziemy zagłębiać się w najmroczniejsze odnóża. Skupimy się na tym, co może się przydać, a nie jest tak ohydne.

– Na kursach aurorskich nie uczą was tego? – zapytałem z ciekawości.

– Tylko teorii, prawo zakazuje praktykowania, nawet aurorom.

– Jak mamy się tego uczyć? – dociekałem. – W końcu nikt nie organizuje specjalnych kursów czarnej magii dla członków Zakonu Feniksa.

– Nie bądź głupi. Musimy zachować to w największej tajemnicy. Mogę pożyczyć wam odpowiednie książki. Będziecie mogli uczyć się w Hogwarcie. Wyprzedzając twoje kolejne pytanie, jestem w stanie zakamuflować je tak, że amatorskie czujniki tajności Filcha ich nie wykryją. W końcu w samych księgach nie ma nic aż tak strasznego.

– Zgoda – oznajmiła entuzjastycznie Alicja.

Nie do końca pewny, czy dobrze robię poszedłem w jej ślady.

Czy gdybym wtedy się nie zgodził, wszystko potoczyłoby się inaczej? Może takie życie od początku było mi pisane? Zakazany owoc jest kuszący, ciężko powiedzieć nie, gdy znajduje się na wyciągnięcie ręki. Tak było też wtedy. Sumienie i zdrowy rozsądek wrzeszczały, ale ich nie słuchałem. Wydawało mi się, że wiedziałem lepiej. Myliłem się. Zresztą nie pierwszy raz. I nie ostatni.

~ * ~

– Sądzisz, że dobrze robimy? – zapytałem Alicję, leżąc na łóżku i gapiąc się w sufit.

Nie mogłem powstrzymać myśli, że Rogacz, Łapa i Lunatyk gardzili takim podejściem. Potrafili znaleźć inne sposoby, by postawić na swoim. Takie, które omijały czarną magię szerokim łukiem.

– A ty nie? – odpowiedziała pytaniem na pytanie, kładąc się obok mnie. – To może być jedyna szansa, aby stanąć do równego pojedynku ze śmierciożercami. Jeżeli nie chcesz, możesz się jeszcze wycofać. Nie będę mieć ci tego za złe.

– Zdziwiło mnie, że to auror podsuwa nam takie pomysły.

– Jesteś zazdrosny? – spytała z niedowierzaniem. – O Franka?

– Nie – mruknąłem, chociaż głupie myśli chodziły mi po głowie.

Alicja podniosła się i usiadła na mnie okrakiem. Wyraz twarzy miała poważny i nie znoszący sprzeciwu.

– Słuchaj, jesteś jedynym facetem, na którym mi zależy. To ciebie kocham.

Całkowicie mnie zatkało. Nie wiedziałem, co miałbym odpowiedzieć, ale zanim poprawne słowa znalazły się na języku, ona już całowała mnie namiętnie, nie czekając na odpowiedź.

Z trudem wymacałem różdżkę leżącą na szafce i rzuciłem muffliato na drzwi. Jej brat nie musiał wiedzieć, co robimy.

~ * ~

Trochę mnie zdziwiły komentarze odnośnie tego, że to już koniec opowiadania. Nie musicie się martwić. Zostało jeszcze kilka rozdziałów (dokładnie ile nie wiem, bo jeszcze nie skończyłam pisać, a szacować nie lubię, bo zazwyczaj nie trafiam), a po definitywnym końcu na pewno pojawi się stosowny komentarz.