Spowiedź zdrajcy IX

listopad 1977

Posiadanie dziewczyny to dziwne, ale zarazem cudowne uczucie. Jednak w końcu dla każdego musi przyjść ten pierwszy raz. Wcześniej niespecjalnie się tym przejmowałem, szczególnie, że pozostali Huncwoci też nikogo nie mieli. Rogacz starał się zwrócić na siebie uwagę Lily. Syriusza to nie kręciło, wybierał towarzystwo przyjaciół i wspólne obmyślanie kolejnych dowcipów i eskapad poza tereny szkoły. Lunatyk twierdził, że nie ma zamiaru się angażować przez swój futerkowy problem, nie chcąc nikogo skrzywdzić.

Niezmienny schemat trwający sześć lat. Jednak nie mogło to trwać wiecznie, trzeba iść do przodu, nie oglądając się wstecz. Niedługo skończymy szkołę i mimo że nasza przyjaźń trwać będzie wiecznie, to należało pomyśleć o indywidualnej przyszłości. Nie można żyć tylko wojną, chociaż Rogacz, Łapa i nawet Alicja zdawali się czasem posiadać inne zdanie.

Przyjaciele na początku nie byli zbyt optymistycznie nastawieni do tego, że powiedziałem jej o naszych tajnych spotkaniach. Głównie dlatego, że pełniła funkcję prefekta naczelnego, a takim ludziom z natury nigdy nie ufaliśmy. Zawsze mogło im się coś nie spodobać i od razu polecieliby naskarżyć McGonagall czy innemu nauczycielowi. Nie rozumieli, że Alicja nie była taka.

Reszta członków naszego stowarzyszenia przyjęła ją ciepło i otwarcie. W końcu im nas więcej, tym lepiej. Wtedy okazało się, jak potężną jest czarownicą. Wiadomo, Rogaczowi i Łapie nie dorastała do pięt. Oni byli geniuszami w swoim fachu. Lecz na reszcie zrobiła spore wrażenie, szczególnie pokazując tak obszerną znajomość zaklęć defensywnych.

Twierdziła, że w wakacje ćwiczył z nią przyjaciel jej brata, o którym czasem wspominała. Wyjaśniła, że był on na drugim roku szkolenia aurorskiego, stąd tak obszerna wiedza. Ten tajemniczy auror-amator niby należał do Zakonu Feniksa. Nie zgłębiałem się w szczegóły, ale przyjaciół niezwykle ta informacja zainteresowała. Ten typek nie mógł mieć nie wiadomo ile lat, co dawało nam kolejny argument do dyskusji z Dumbledore’em. Bo skoro on mógł, to dlaczego nie my? Szczególnie, że Rogaczowi i Łapie pewnie nie dorastał do pięt.

Spotkania odbywały się dwa razy w tygodniu, co wszystkim pasowało. W końcu od tego, czego się nauczymy mogło zależeć nasze życie, jednak nikt nie podchodził do tego w tak pesymistyczny sposób. Cieszyliśmy się, że możemy razem spędzić czas.

Tym spotkaniom najczęściej towarzyszyła radość, możliwość bycia razem w ciągu tego ostatniego roku. Zaciśnięcie więzów przyjaźni, które przetrwają wojnę.

Pomagaliśmy sobie nawzajem. Nikt z nas nie był gorszy, nawet jeżeli uczył się wolniej od innych i dane zaklęcie musiał przećwiczyć pięćdziesiąt a nie dwadzieścia razy. Jak chociażby w moim przypadku. Wyjątek stanowiła Teney, która zawsze patrzyła krzywo i z wyższością, jednak w towarzystwie Alicji powstrzymywała się od głupich komentarzy.

Na początku nie miała takiego zamiaru, ale gdy z kretesem przegrała z nią w jednym z pojedynków, postanowiła trzymać gębę na kłódkę i dogryzać mi w pokoju wspólnym Gryfonów. Lecz nikt nie brał jej na poważnie. Fanatyczka Ślizgonów zawsze traktowana będzie z pogardą.

Te spotkania stały się częścią naszego życia. Nie potrafiłem już sobie wyobrazić, jak byłoby bez nich. Co zrobiłbym z taką ilością wolnego czasu. Wiadomo, w moich priorytetach i tak najważniejsza była Alicja, ale tak mogłem spędzić sporo czasu z przyjaciółmi w radosnej atmosferze i patrzeć na kolejne porażki Teney.

Miałem wrażenie, że nawet quidditch stracił swoje dotychczasowe priorytetowe miejsce w systemie wartości Rogacza. Nie był już dla niego całym życiem. Cieszył się nim i z dumą prezentował odznakę kapitana drużyny, którą otrzymał w szóstej klasie. Poprowadził drużynę do zwycięstwa w pierwszym meczu przeciwko Ślizgonom, jednak to Puchoni utytułowali się na pierwszym miejscu w ogólnej kwalifikacji.

Rogacz skwitował to tylko machnięciem ręki, stwierdzając, że sześćdziesiąt punktów to niewielka przewaga i w meczu finałowym nie pozwoli zdobyć im pucharu. Mogą sobie na razie być faworytami, ale nie otrzymają najwyższego lauru. Nie pomoże im nawet ich wybitny kapitan, najlepszy strateg i pałkarz ostatnich stu lat, zaledwie czternastoletnia – Molly Abbott. Dziewczyna była niesamowita w powietrzu i ponoć już otrzymała propozycje wielu kontraktów. Na razie była to jedynie, lub aż, liga krajowa, jednak miała grać, a nie siedzieć na ławce rezerwowych. Według Beniego w przyszłości chciała mierzyć w ligę światową.

Tak mijał tydzień za tygodniem, a z każdym dniem miałem wrażenie, że było coraz lepiej. Może i słońce nie wychyliło się zza kurtyny chmur, ale dla nas świeciło mocno i jasno. Nie braliśmy pod uwagę tego, że niedługo wszystko może się skończyć. Cisza przed burzą. A burza miała przynieść obfite plony.

grudzień 1977

Lily i Dorcas Meadowes krążyły naprzeciwko siebie. Żadna nie spuszczała wzroku z drugiej, by nie przegapić nawet najmniejszego ruchu przeciwniczki. Defensywne zaklęcia cały czas były w użyciu. Jednak nie trafiały celu, zwykle neutralizowane przez różnego rodzaju tarcze.

Pojedynek trwał już od dobrych kilkunastu minut i szala zwycięstwa nadal nie przechyliła się na żadną ze stron.

Krople potu spływały po ich czołach. Różdżki śmigały z zawrotną prędkością, by chociaż o ułamek sekundy wyprzedzić ruch tej drugiej. Z twarzy nie znikał zacięty, pełen skupienia wyraz. Stopy gładko wykonywały kolejne ruchy, niby w jakimś nietypowym tańcu.

Oczywiście kibicowałem Lily, w końcu była dziewczyną Rogacza. Reszta podzieliła się, jednak większość trzymała stronę Dorcas. Nic dziwnego, jasnowłosa Puchonka zawsze robiła wielką furorę na zaklęciach, a Flitwick wręcz drżał z ekscytacji, gdy opiewał jej zdolności i ponadprzeciętne umiejętności.

Nie mogłem odwrócić wzroku od walczących, bałem się nawet mrugnąć, by w ułamku sekundy nie stracić jakiejś ważnej akcji. Wiązka ciemnożółtych promieni wystrzeliła z różdżki Lily i poszybowała w stronę jej przeciwniczki. Dorcas natychmiast, niemalże instynktownie osłoniła się tarczą. Zanim zdążyła podjąć kontratak, Gryfonka ponowiła atak. Puchonka nie spodziewała się takiego zagrania i jej różdżka poszybowała w powietrze, lądując niedaleko stopy Lunatyka.

W całej sali rozległy się oklaski, bez wahania dołączyłem do tego aplauzu. Dziewczyny uściskały się i pogratulowały sobie nawzajem udanego pojedynku.

To była ostatnia walka na dzisiejszym spotkaniu. Powoli zbliżała się godzina, w której musieliśmy się rozejść.

Zapewne pod wpływem euforii Rogacz od razu pobiegł do Lily i uściskał ją serdecznie, po czym pocałował namiętnie. Dziewczynie najwyraźniej to nie przeszkadzało, bo przywarła do Jamesa, nie przejmując się publicznością.

Wszyscy byliśmy na początku zdziwieni takim obrotem sprawy, ale już po chwili rozległy się gwizdy i radosne śmiechy i krzyki. Najgłośniej zachowywał się oczywiście Łapa.

Rogaczowi i Lily nie spieszyło się do oderwania od siebie, ale najwyraźniej dziewczyna musiała dojść do wniosku, że starczy już przedstawienia przed publicznością i odsunęła się od niego o krok. Oczy jej błyszczały, a na policzkach pojawiły się rumieńce zawstydzenia lub ekscytacji. Starała się nie patrzeć na żadnego z nas. Pewnie ją też poniosły emocje i teraz oddałaby wszystko, by nagle wyparować z sali.

Na Rogaczu nie zrobiło to najmniejszego wrażenia. Zresztą, on zawsze lubił mieć publiczność. Czemu teraz miałoby być inaczej?

Ku zdziwieniu wszystkich obecnych, w tym i Lily, uklęknął przed nią na jedno kolano i chwycił jej drobną dłoń we własną.

– Lily Evans, czy zechcesz zostać moją żoną? – powiedział na jednym wydechu, a w pomieszczeniu zaległa głucha cisza.

Wszyscy musieli chyba wstrzymać oddech, czekając na reakcję dziewczyny. Nikt nie spodziewał się czegoś takiego. Sam byłem zaskoczony, a przecież dzieliłem dormitorium razem z Rogaczem i nie mieliśmy przed sobą żadnych tajemnic. Przez chwilę zastanawiałem się, czy Łapa o wszystkim wiedział, czy może była to całkiem spontaniczna reakcja.

– James… - Lily patrzyła na niego z niedowierzaniem, jakby myślała, że to wszystko było jedynie snem, a jej chłopak nie klęczał przed nią i nie oświadczył się jej. – Tak – dodała po chwili. – Tak.

W oczach stanęły jej łzy szczęścia, a na twarzy pojawił się promienny uśmiech. Rogacz w ułamku sekundy wstał i uściskał ją serdecznie, po czym ponownie pocałował.

W pomieszczeniu rozległ się jeszcze większy aplauz niż po niedawnym zwycięstwie Gryfonki. Wszyscy śmiali się, cieszyli szczęściem tych dwojga. Na każdej twarzy pojawił się szczery i radosny uśmiech.

Instynktownie objąłem ramieniem Alicję, która pocałowała mnie w policzek. Czy i nas w przyszłości czekało to szczęście? Tamtego wieczoru miałem nadzieję, że tak. Nie dopuszczałem do siebie innej myśli. Radość Rogacza i Lily udzieliła się także mi.

Zobaczyłem, że innym też udziela się ten radosny nastrój. Łapa szczerzył zęby i objął ramieniem Lunatyka. Nawet Remus, zwykle poważny, wyglądał na szczęśliwego i zadowolonego z życia. Marlena z głupim uśmiechem szturchnęła w ramię Alana. Albert przeczesał włosy Evangeline w braterskim geście. Cardoc chwycił za rękę Emelinę, jakby od dawna mieli się ku sobie, a dopiero teraz odważyli się iść krok dalej. Dorcas puściła oko do Benia w niemym geście porozumienia. Nawet Teney nie wydawała się tak naburmuszona jak zazwyczaj.

To był jeden z tych nielicznych wieczorów, gdy wszystkie troski odchodziły w dal, gdy można było zapomnieć o tych wszystkich tragediach, zaginięciach i śmierci. W końcu czym one są w obliczu miłości? Ten jeden raz idea Dumbledore’a zdawała się znaleźć potwierdzenie. Nie liczyło się jutro czy pojutrze, lecz teraz. Co z tego, że następnego dnia „Prorok Codzienny” przyniesie wieści o kolejnych morderstwach? Co z tego, że nie wszyscy możemy przeżyć wojnę, która nas czeka? Co z tego, że to nie mogło trwać wiecznie?

Nie chcieliśmy o tym myśleć. W końcu nawet ja sądziłem, że wszystko dobrze się ułoży, a czas pokazał mi, jak bardzo się myliłem. Za kilka lat miało zakończyć się życie tak wielu z nas.

McKinnonowie nigdy nie założyli własnych rodzin. Severus Snape i Igor Karkarow wyciągnęli informację o ich kryjówce od ich mugloskich krewnych. Ostatecznie nie oszczędzono nikogo. Ród wymarł całkowicie. Nie pozostał nawet daleki krewny, który mógłby szukać pomsty za to, co się wydarzyło

Emelina i Caradoc związali się po zakończeniu Hogwartu. Jednak, zanim zdążyli się pobrać, on zaginął. Zakon nigdy nie odnalazł jego ciała wrzuconego w odmęty Morza Północnego przez Martina Avery’ego. Kobieta nigdy nie związała się z innym mężczyzną, ślepo wierząc w jego powrót.

Śliczną Dorcas osobiście zamordował Czarny Pan. Wcześniej poddał ją wielu torturom, chcąc wydobyć z niej informacje o tajemnicach Zakonu Feniksa, planach Dumbledore’a i kryjówce Potterów. Nic nie powiedziała. Poświęciła siebie i swoje nienarodzone dziecko, które wtedy nosiła pod sercem. Nigdy nie dowiedziałem się, kim był ojciec, szczególnie, że z nie miała ani narzeczonego, ani męża.

Benio dzielnie trzymał się przez te wszystkie lata i myślałem, że uda mu się dotrwać do końca wojny. Jednak w najmniej oczekiwanym momencie dorwała go Bellatriks Lestrange i rozwaliła na strzępy. Osierocił córkę, która nigdy nie poznała ojca.

Evangeline zginęła w ruinach swojego domu wraz z ojcem, Edgarem, również członkiem Zakonu Feniksa. Nie wiem, kto był za to odpowiedzialny. Zresztą, nigdy nie dążyłem do poznania prawdy. Albert cudem przeżył, jednak stracił prawą nogę i pozostał kaleką do końca życia.

Claire Teney zamordowały inferiusy podczas ostatniej bitwy, trzydziestego października tysiąc dziewięćset osiemdziesiątego pierwszego. Jeden z żywych trupów przebił jej brzuch na wylot. Gdy znaleziono jej zmasakrowane ciało, otaczały je kałuże krwi, wylane na zewnątrz wnętrzności i popioły pokonanych inferiusów. Ktoś jej pomógł, lecz zbyt późno, by zdołała ocalić życie.

Lily i James oddali życie w obronie swego jedynego syna. Mogli żyć, a wybrali śmierć. Syriusza zamknięto w Azkabanie bez procesu za zbrodnie, których nie popełnił.

Tylko Remus miał szczęście i wyszedł z tej wojny bez szwanku. Stracił najbliższych sobie ludzi, jednak zachował życie i gdyby zechciał mógłby zacząć wszystko od nowa.

~ * ~

Rozdział jeden dzień wcześniej, bo już dzisiaj go poprawiałam i nie chciało mi się czekać do jutra. Niezbyt świąteczne zakończenie, ale tak wypadło.

Z okazji zbliżających się świąt Bożego Narodzenia życzę Wam, drodzy czytelnicy, zdrowia, szczęścia, uśmiechu oraz pogodnej, pełnej ciepła rodzinnej atmosfery przy stole wigilijnym.