Spowiedź zdrajcy VIII

październik 1977

Słowa Dumbledore’a były ostateczne i na razie nic nie mogliśmy w tej sprawie poradzić. Jednak dały nam nadzieję na przyszłość. Teraz mógł nas zbyć, ale następnym razem tak łatwo już mu nie pójdzie. Może przygotowywać się do tego boju, ale i w ostatecznym starciu przegra. Z nami nawet on nie mógł się równać. A już szczególnie, gdy mieliśmy wsparcie tak wielu osób.

Jego słowa dały nam ogromną motywację do dalszych działań. Postanowiliśmy wcielić nasz plan w życie. Zacząć organizować spotkania dla tych wszystkich, którzy po zakończeniu szkoły będą chcieli walczyć ze śmierciożercami i Sam-Wiesz-Kim.

Przygotowania ruszyły pełną parą i razem z Lily i Teney robiliśmy listę zaklęć, które według nas mogły okazać się najbardziej przydatne w czekających nas starciach.

Do tej pory odbyło się jedno tajne spotkanie, na którym pojawili się Marlena i Alan McKinnonowie, Dorcas Meadowes, Ben Fenwick, Albert i Evangeline Bones, Caradoc Dearborn i Emelina Vane. Gotowi do tego, by po zakończeniu szkoły walczyć o lepszą przyszłość. Oczywiście, wszyscy zostali poinformowani o idei Zakonu Feniksa i bez mrugnięcia okiem przysięgali, że także przyłączą się do Dumbledore’a.

Z tego powodu nie miałem już najmniejszych wątpliwości, by o wszystkim powiedzieć Alicji. W końcu ona niczym nie różniła się od reszty. Także chciała walczyć i należało jej to umożliwić. W końcu, jak stwierdził Rogacz, im nas więcej tym lepiej.

Okazja do wtajemniczenia jej w nasze plany nadarzyła się w czasie pierwszego wypadu do Hogsmeade, na który wybieraliśmy się razem.

listopad 1977

Pogoda jak na początek listopada była wyjątkowo mroźna. Temperatura spadła grubo poniżej zera i utrzymywała się na tej pozycji przez cały dzień. Słońce nadal nie wychylało się zza kurtyny chmur, jakby całkiem opuściło nasz kraj, dając tym samym pełne pole do popisu dementorom, inferusom i innym mrocznym stworzeniom będącymi pod rozkazami Sam-Wiesz-Kogo.

W niektóre dni już padał śnieg, jakby chciał sprawić, by tym razem Boże Narodzenie zawitało szybciej, by więcej ludzi zdążyło się nim nacieszyć, zanim nastanie dla nich koniec.

Dzień wypadu do Hogsmeade niczym nie różnił się od kilku poprzednich. Mróz już z samego rana powitał wszystkich uczniów. Wiatr ostro zacinał, dmąc bez opamiętania w zamkowe okna. Pocieszałem się jedynie tym, że nie padał ani deszcz, ani śnieg. I nic nie wskazywało na to, aby pogoda miała zamiar spłatać dziś takiego psikusa.

Aby nie zmarznąć, wyciągnąłem z kufra grubą pelerynę, wełniany szalik w barwach Gryffindoru i szkarłatne rękawiczki. Tak przygotowany czekałem na Alicję w sali wejściowej, w której Filch wszystkich wychodzących dźgał gdzie popadnie swoim czujnikiem tajności.

Przyjaciele też cieszyli się z pierwszego legalnego wyjścia do wioski. Rogacz wybierał się na randkę z Lily, Łapa i Lunatyk szli razem z racji, że nie mieli żadnych dziewczyn, a Teney się nie interesowałem. Równie dobrze mogła nigdzie nie wychodzić i zostać w zamku razem z pierwszo i drugorocznymi.

Na Alicję nie musiałem długo czekać. Zresztą, ona nigdy się nie spóźniała. Wolała przyjść nawet dziesięć minut przed czasem i sama poczekać. Swoje długie, blond włosy spięła w koński ogon, by pod wpływem wiatru kosmyki nie fruwały na wszystkie strony. Miała na sobie ciemnoszary płaszczyk i szalik w barwach Krukonów. Na głowię założyła fikuśną, wełnianą czapkę w tym samym kolorze.

Gdy tylko mnie zobaczyła, uśmiechnęła się szeroko. Zbiegła po marmurowych schodach, by po chwili znaleźć się przy mnie i pocałować w policzek. Łapa gwizdnął, Lily groźnym spojrzeniem powstrzymała przed tym Rogacza. Na twarzy Lunatyka zagościł szczery uśmiech.

Tamtego dnia cieszyłem się, że mam tak wspaniałych przyjaciół, że wszystko między nami układa się jak najlepiej. Że nawet wojna nie jest nam straszna, bo mamy siebie. Wtedy jeszcze wszyscy wierzyliśmy w ideę Dumbledore’a, że to miłość jest najważniejsza. Jest w stanie pokonać wszystko, nawet mrok gnieżdżący się za murami zamku i czekający, by zalać cały kraj.

Razem ruszyliśmy w stronę wioski, ciesząc się swoim towarzystwem. Rozmawialiśmy, śmialiśmy się, spędzaliśmy czas jak zwyczajne nastolatki, nad którymi nie wisi widmo wojny.

Gdy dotarliśmy na miejsce, rozdzieliliśmy się, by każdy z nas mógł udać się we własną stronę. Łapa i Lunatyk chcieli zahaczyć o Miodowe Królestwo, a później skoczyć do baru napić się czegoś. Lily zaplanowała jakąś niespodziankę dla Rogacza i pociągnęła go w stronę siatki bocznych uliczek, nie mówiąc ani słowa. James też wydawał się być tym zaskoczony, ale poszedł z ochotą, co chwila zagadując dziewczynę, by wyjawiła chociażby rąbek tajemnicy.

Z Alicją zostaliśmy sami.

– Chciałabym powiedzieć ci coś ważnego – zagadnęła, gdy do naszych uszu nie dochodziły już wołania Rogacza.

Od razu zorientowałam się, że wyczekiwała chwili, gdy zostaniemy sami. Jak widać ta wiedza była przeznaczona tylko dla moich uszu. Pochlebiało mi to.

– Ale nie tutaj, bo ktoś może podsłuchać – dodała i pociągnęła mnie w obranym przez siebie kierunku.

Cały czas trzymała moją rękę, lecz nie przeszkadzało mi to. Traktowałem ten wypad jak swego rodzaju randkę, a ona nie wyprowadziła mnie z błędu. A nawet chciała powierzyć mi jakiś ważny sekret. Przynajmniej tak to sobie tłumaczyłem.

Już po kilkunastu krokach zorientowałem się, w jaką stronę zmierzamy. W ciągu sześciu lat nauki w Hogwarcie z przyjaciółmi zdążyliśmy poznać wszystkie zakątki zarówno szkoły jak i terenów wokół.

Zastanawiałem się tylko, jaki cel ma Alicja, że prowadzi mnie na stację, gdzie zatrzymywał się nasz pociąg. Gdyby mnie zapytała, mógłbym jej powiedzieć o co najmniej pięciu odludnych miejscach w pobliżu wioski, gdzie nikt by nas nie podsłuchał. Jednak milczałem, zdając się na nią. Szczególnie, że oddalanie się zbyt daleko Hogsmeade było wyjątkowo surowo karane. Skoro, będąc prefektem naczelnym, chciała to zrobić, to niech zrobi. Tym bardziej, że podobało mi się takie podejście do zasad. Było podniecające. Zważywszy na to, że zawsze starała się być wzorem dla innych.

Ostatecznie nie zaprowadziła mnie na samą stację, a na brzeg jeziora. W miejsce, w którym pierwszego września odpływają łódki wraz z pierwszoroczniakami.

Usiadła na grubym, wystającym konarze buku i dała znak ręką, bym zajął miejsce obok niej. Zrobiłem to bez szemrania. Długa wędrówka trochę mnie wyczerpała i z chęcią dałem odpocząć zmęczonym nogom, szczególnie, że czekała nas jeszcze droga powrotna. Nie przejąłem się zasadami dobrego wychowania, wpajanymi mi od lat przez matkę i pomiędzy nami nie zachowałem żadnej stosownej odległości. Sykaliśmy się udami, co żadnemu z nas w żaden sposób nie przeszkadzało. Cieszyłem się z jej bliskości.

W milczeniu obserwowałem Hogwart rysujący się po drugiej stronie jeziora. Jak zawsze wyglądał majestatycznie. Nie mogłem uwierzyć, że za siedem miesięcy przyjdzie mi opuścić jego bezpieczne mury na zawsze.

– Żal będzie mi go opuszczać – przerwała milczenie Alicja, jakby czytała w moich myślach.

– Mi też – przyznałem. – To był mój drugi dom.

Czasem nawet lepszy od tego pierwszego, dodałem w myślach. Tutaj miałem przyjaciół i beztroskie, szczęśliwe życie. A moimi jedynymi zmartwieniami były szlabany.

– Peterze, obiecasz mi, że nikomu nie powiesz o tym, co ode mnie usłyszysz? – zaczęła, ostrożnie dobierając każde słowo. – Nawet twoim przyjaciołom. Wiem, że oni są dla ciebie ważni, ale obiecałam, że nikomu o tym nie powiem. Ale… Ale z tobą chciałabym się tym podzielić. W końcu mamy takie same plany na przyszłość…

Spojrzałem w jej szare oczy, zastanawiając się, co takiego mogła mieć na myśli. Dostrzegłem w nich ten sam ogień walki, który widziałem, gdy we wrześniu rozmawialiśmy po drugiej stronie jeziora. Gdy tak wiele wyznała mi wtedy o sobie. Gdy po raz pierwszy się pocałowaliśmy.

– Obiecuję, że im nie powiem – rzekłem, chociaż nie do końca szczerze.

Gdyby chodziło o coś naprawdę ważnego i istotnego, pewnie podzieliłbym się tym z przyjaciółmi bez wahania. Byliśmy Huncwotami i zawsze działaliśmy razem. Każdy powinien o tym wiedzieć. Nawet Lily musiała pogodzić się z tym, że nie wiedziała o nas wszystkiego.

– Właściwie dowiedziałam się o tym przez przypadek, gdy podsłuchałam rozmowę mojego brata z jego przyjacielem przed wyjazdem do szkoły – zaczęła, a ja kompletnie nie wiedziałem, do czego zmierza ten wstęp. – Chciałam zachować to dla siebie, ale… ale przecież mamy podobne plany i… w ogóle…

Język strasznie plątał się Alicji, jakby za wszelką cenę starała się ominąć jakiś niewygodny dla niej temat. Dodatkowo uciekała wzrokiem, jakby za wszelką cenę nie chciała spojrzeć mi prosto w oczy. Czekałem cierpliwie, aż w końcu zbierze się do kupy i powie, co ma. W końcu moje wieści dla niej były o wiele bardziej interesujące niż podsłuchana rozmowa jej brata. Tak przynajmniej mi się wydawało.

– Nie wiem, czy zdajesz sobie z tego sprawę, ale istnieje tajna organizacja, która walczy z Sam-Wiesz-Kim i jego śmierciożercami – zaczęła.

Spojrzałem na Alicję z jeszcze większym zainteresowaniem. Nie mogłem powstrzymać uśmiechu cisnącego się na usta. Czyżby ona także dowiedziała się o Zakonie? Postanowiłem nie przerywać jej. W końcu to nie lada osiągnięcie jak na kogoś, kto nie był Huncwotem.

– Na jej czele stoi profesor Dumbledore – kontynuowała. – Zbiera wokół siebie ludzi, którzy także chcą walczyć ze śmierciożercami i nie zgadzają się z tym, co dzieje się w Wielkiej Brytanii.

– Jak się o tym dowiedziałaś? – spytałem, nie mogąc się powstrzymać. Miałem ochotę ją pocałować za ten wyczyn godny Huncwota, ale postanowiłem na razie trzymać gesty na wodzy. W końcu nie wiedziała, że mówi mi o czymś, o czym wiedziałem już od dawna, a na dodatek poszedłem o krok dalej i wraz z przyjaciółmi pojawiłem się w progach gabinetu Dumbledore’a.

– Już mówiłam, podsłuchałam tamtą rozmowę, myśleli, że już dawno śpię. – Wzruszyła ramionami. – Przyjaciel brata należy do tej organizacji. Chciał go nakłonić, aby także się zaciągnął, ale Marshal się jeszcze waha. Nie rób takiej miny, mówię poważnie! Nie wymyśliłam sobie tego!

Szturchnęła mnie w ramię, a ja nie mogłem powstrzymać dłużej śmiechu. Patrzyła na mnie z oburzeniem, co, zamiast przerwać, jeszcze bardziej potęgowało wybuch radości. Nie martwiłem się tym, potrzebowałem odskoczni od tego, co działo się wokół. Zresztą, śmiech to zdrowie.

– Świetnie – odrzekła i próbowała wstać, lecz w porę chwyciłem ją za łokieć.

– Przepraszam – powiedziałem skruszonym głosem, aby chociaż trochę ją udobruchać.

– Nie wybaczam. Możesz mnie już, z łaski swojej, puścić? Inaczej nie zawaham się pchnąć cię do jeziora. O tej porze roku woda jest pewnie wyjątkowo zimna.

Jej ostatnie słowa podziałały na mnie jak zimny prysznic. W końcu wcale nie musiała żartować. A nie chciałem wracać do szkoły zmoczony i przemarznięty. Pewnie nabawiłbym się jakiejś choroby i został przymusowo zamknięty w skrzydle szpitalny na co najmniej tydzień, a zbliżała się pełnia.

– Nie to miałem na myśli – powiedziałem pospiesznie, bo dłoń Alicji powędrowała niebezpiecznie blisko kiszeni. – Po prostu chciałem powiedzieć ci o tym samym. Wiem o tej tajnej organizacji – Zakonie Feniksa już od jakiegoś czasu. Naprawdę nie chciałem cię urazić.

Alicja patrzyła na mnie, jakby widziała mnie po raz pierwszy w życiu. Chwilę zajął jej powrót do normalnego stanu. Znów siedziała spokojnie na konarze, ale nadal milczała.

– To nie mogłeś powiedzieć mi wcześniej? – oburzyła się. – Musiałam się tu produkować, a i tak powtarzałam to, co już wiedziałeś.

– Mogłaś spytać – zasugerowałem, ale mój żart najwyraźniej jej się nie spodobał.

W teatralnym geście skrzyżowała ramiona na piersi i wycelowała nos wysoko w niebo. Nawet w tej niby oburzonej pozie wyglądała uroczo.

– Jestem Huncwotem, przyzwyczaj się, że wiem więcej. Chciałem ci nawet coś zaproponować, ale skoro jesteś obrażona, to nie widzę sensu – powiedziałem, biorąc ją pod włos.

Wiedziałem, że trafiłem w dziesiątkę, bo już po chwili porzuciła swoje teatralne zachowanie i spojrzała na mnie z ciekawością w oczach.

– Co to takiego? – zapytała, ale nie potrafiła przybrać naturalnego tonu głosu. Była zainteresowana.

– Nadal jesteś obrażona? – zapytałem, unosząc brwi i za wszelką cenę starając się powstrzymać uśmiech cisnący mi się na usta.

– Przestań, Peter. – Szturchnęła mnie w ramię. – Zresztą widzę, że cię to bawi i długo nie wytrzymasz, bo w końcu mi powiesz. Więc?

– Z Jamesem, Syriuszem i Remusem byliśmy w tej sprawie u Dumbledore’a. Powiedział, że najpierw musimy skończyć szkołę. Z tego względu założyliśmy tajny klub, by doskonalić swoje zdolności. Dla tych, którzy po opuszczeniu Hogwartu chcą walczyć. Stwierdziłem, że cię to zainteresuje.

– Kiedy kolejne spotkanie? – zapytała z błyskiem w oczach, a na jej policzkach pojawiły się rumieńce ekscytacji.

Ponownie nie mogłem powstrzymać śmiechu, lecz tym razem Alicja dołączyła do mnie.

– A następnym razem nie rób ze mnie głupiej, bo będę mniej wyrozumiała i nie odezwę się do ciebie przez… – zawahała się na chwilę – jakiś czas.

– Jeszcze zobaczymy – skwitowałem.

– Szkoda, że jest tak chłodno – odezwała się po chwili milczenia, całkiem zbijając mnie z pantałyku tak nagłą zmianą tematu. I to na dodatek na pogodę?!

Zanim zdołałem cokolwiek odpowiedzieć, czy zastanowić się nad jej słowami, usiadła mi okrakiem na kolanach i namiętnie wpiła w moje usta. Nie wiem, jakim cudem udało mi się zachować równowagę, nie spaść z tego konaru i jeszcze ją utrzymać. Mój wyczyn zasługiwał na Order Merlina Pierwszej Klasy.

W porę zdołałem się opanować i przyciągnąć ją do siebie. Czułem, jak wplata palce w moje włosy. Pocałunek był długi i namiętny. Pierwszy raz coś takiego przeżywałem, a było to niesamowite uczucie, po którym pozostawał jedynie niedosyt i chęć, by otrzymać znacznie więcej.

Miała rację, było za chłodno, lecz nie przeszkadzało mi to, mimo małej zadyszki, ponownie jej pocałować. Tym razem pozwalając sobie na więcej i błądząc językiem po jej podniebieniu. Alicja nie pozostawała mi dłużna, ze zdwojoną namiętnością oddając pieszczoty.

Nie wiem, jak długo tam zabawiliśmy, jednak zbliżające się do horyzontu słońce skłoniło nas do zakończenia wycieczki. Przynajmniej tym razem drogę powrotną mogłem wybrać sam, używając przy tym kilku znanych tylko Huncwotom skrótów. Nie zmieniło to faktu, że do Hogwartu i tak przybyliśmy po czasie, co kosztowało nas szlaban. Ale czym jest taka kara w porównaniu do tak cudownie spędzonego dnia? Szkoda tylko, że Alicja tak tego nie postrzegała. Rogacz miał rację, za bardzo wzięła sobie do serca funkcję prefekta naczelnego.

~ * ~

Nie wiem, czy uda mi się wszystkich poinformować, bo Internet płata mi niemiłe figle. Jakby co, zostawię powiadomienie jutro. Wszelkie zaległości postaram się nadrobić do środy.