Spowiedź zdrajcy VII

październik 1977

Porozmawiać z Dumbledore’em. Dobrze pomyślane, istniało tylko jedno ale. Dlaczego ja też miałem w tym uczestniczyć? Co prawda, postanowiłem, że będę czynnie uczestniczyć w wojnie, chociaż przyjaciele uważali to za oczywiste i nie wymagające żadnego zastanowienia, ale to nie znaczyło, że musieli mnie wszędzie ze sobą ciągnąć.

Nie pisałem się na rozmowę z dyrektorem, który po pierwsze nie wiedział, że uczniowie dowiedzieli się o jego tajniej organizacji, po drugie nie musiał być skory do współpracy i zaakceptowania naszej decyzji, po trzecie z nim nigdy nie było nic wiadome i wszystko mogło potoczyć się zupełnie nie po naszej myśli.

Żałowałem, że to nie Lily wybrała się z nimi. Sam nie miałem zamiaru nawet zabierać głosu, więc byłem zbędny. Wolałbym spotkać się z Alicją lub nawet pomóc w doborze tematów na nasze tajne spotkania, które miały ruszyć w przyszłym tygodniu, gdy Rogacz odrobi swój dodatkowy szlaban u Majere za pyskowanie.

A tak wbrew mojej woli, bo w końcu wszystko robimy razem, więc czemu by nie iść we czwórkę do dyrektora, stałem przed kamiennym gargulcem strzegącym wejścia do gabinetu Dumbledore’a. Zdobycie hasła nie wymagało większych wysiłków. Hagrid zawsze był skory do współpracy, gdy odpowiednio się go podeszło, a Rogacz i Łapa potrafili to zrobić tak umiejętnie, że półolbrzym nigdy nie zorientował się, że czasem był wykorzystywany. Gorzej, że ta wizyta nie należała do wcześniej zapowiedzianych i nie musiała się wcale dobrze potoczyć i skończyć. W końcu po to wejście było strzeżone hasłem, aby nikt niepowołany (w tym wypadku my) nie zakłócał spokoju obecnie rezydującego dyrektora.

Rogacz podał hasło i już po chwili staliśmy przed drewnianymi drzwiami z kołatką w kształcie gryfa. Łapa zastukał i usłyszeliśmy zaproszenie, aby wejść do środka. Jeden zero dla Dumbledore’a. Był w środku i już nie mogłem się wycofać. Zresztą, pewnie przed przyjściem tutaj przyjaciele potwierdzili jego obecność w zamku, przeglądając Mapę. Żałowałem, że wcześniej nie wymyśliłem sobie jakiejś wymówki.

Weszliśmy do środka. Był to wielki i piękny okrągły pokój, pełen dziwnych cichych odgłosów. Na stołkach o cienkich nogach stały rozmaite srebrne urządzenia, warczące, wirujące i wypuszczające obłoczki dymu. Ściany były obwieszone portretami byłych dyrektorów i dyrektorek, które przyglądały się nam uważnie. Stało w nim także ogromne biurko z nogami w kształcie szponów, za nim na półce ulokowano starą, postrzępioną Tiarę Przydziału.

Dumbledore’a zdziwił nasz widok. Pewnie nie spodziewał się wizyty uczniów, a w szczególności tego, co mieli mu oni do powiedzenia. Przywitaliśmy się grzecznie, czekając na jego ruch.

– Dobry wieczór, panie Potter, panie Black, panie Lupin i panie Pettigrew – powiedział, nie spuszczając z nas swego przenikliwego spojrzenia niebieskich oczu znad okularów połówek. – Czym zawdzięczam tę niespodziewaną wizytę?

– Mamy ważną sprawę, którą chcielibyśmy z panem uzgodnić – odpowiedział Rogacz, patrząc wyzywająco wprost w te błękitne oczy.

Dumbledore machnął różdżką i przed jego biurkiem pojawiły się trzy dodatkowe, drewniane krzesła. Każde obite miękkim, szkarłatnym materiałem.

– Siadajcie – zachęcił nas gestem. Bez sprzeciwu spełniliśmy polecenie, chociaż miałem ochotę wybiec z tego pomieszczenia i nie oglądać się za siebie. – Słucham. Cóż to za ważna sprawa?

Dumbledore rozsiadł się na swoim krześle po drugiej stronie biurka. Złączył ze sobą palce obu dłoni, czekając aż któryś z nas zabierze głos.

– Wiemy o Zakonie Feniksa, panie profesorze – powiedział prosto z mostu Rogacz.

Po jego słowach na twarzy dyrektora odmalowało się wyraźnie zdumienie. Mogłem założyć się, że nie spodziewał się, iż którykolwiek z uczniów przyjdzie do niego z czymś takim. Pewnie nawet nas zlekceważył. Zresztą, nie pierwszy raz. Mieliśmy przed nim tak wiele sekretów, że ten wydawał się jedynie błahostką. Co prawda wyjawienie go mogło być tragiczne w skutkach, lecz teraz nie warto się tym przejmować. Wiedziało o tym co najmniej z dziesięć osób i co z tego? Dumbledore nawet z tego nie zdawał sobie sprawy. Kto wie, co jeszcze mogło dziać się pod jego nosem.

– Chcemy do niego dołączyć i walczyć przeciwko Voldemortowi i śmierciożercom – dodał Łapa, zanim dyrektor zdążył coś powiedzieć.

– Najpierw muszę zapytać was, skąd w ogóle się o tym dowiedzieliście. To jest ściśle strzeżona tajemnica. – Ponownie uważnie przyglądał się każdemu z nas, jakby samym spojrzeniem chciał wydobyć z nas prawdę.

– My… - zawahał się Lunatyk. – Domyśliliśmy się już w zeszłym roku, że istnieje organizacja, która walczy z Voldemortem – ostrożnie dobierał słowa. Żaden z nas nie chciał wsypać Hagrida, szczególnie, że dyrektor miał do niego ogromne zaufanie. – W wakacje szukaliśmy jakiś śladów czy konkretnych informacji i dowiedzieliśmy się, że to pan stoi na jej czele. Dlatego tu jesteśmy.

– Więc zapewne wiecie, że w poczet Zakonu przyjmowani są wykwalifikowani czarodzieje, a nie uczniowie. Bez względu na to, jak duże zdolności posiadają i przez ilu nauczycieli są chwaleni – powiedział ze spokojem, jakby uważał, że należy zwracać się do nas jak do nic nierozumiejących dzieci.

Kątem oka dostrzegłem, że Łapa zaciska dłonie w pięści na kolanach. Nie dziwiłem się mu, szczególnie, że w życiu ciągle miał pod górkę i został zmuszony do podjęcia niejednej dojrzałej decyzji.

 – To nie jest zabawa w wojnę – kontynuował Dumbledore. – Gdy raz już się wstąpi do Zakonu, nie można tak po prostu opuścić jego szeregów. Wymaga to podjęcia dojrzałej decyzji i zaakceptowania jej konsekwencji. Jesteście pełnoletni w świetle prawa, lecz nie zrozumcie mnie źle, ale siedemnastolatki nie są w stanie przewidzieć konsekwencji takiej decyzji. Teraz wydaje wam się, że jesteście gotów, by stanąć do walki przeciwko śmierciożercom, ale czy będziecie czuć to samo za rok, dwa, cztery. Gdy będziecie chcieli założyć własne rodziny, przede wszystkim zaczniecie martwić się o ich bezpieczeństwo. Zakon to ogromne poświęcenie. Zastanówcie się jeszcze nad tym.

– Czyli odmawia nam pan? – spytałem, zanim zdołałem ugryźć się w język.

– Przemyślcie to jeszcze.

– Już to zrobiliśmy! – wybuchnął nagle Łapa. – Myśli pan, że inaczej w ogóle byśmy do pana przyszli i zawracali panu głowę?! Mamy udać się na kursy aurorskie, by potraktował nas pan poważnie?

– Kursy aurorskie nie mają tu nic do rzeczy, panie Black. Chociaż nie mogę zaprzeczać, że są niezwykle przydatne. Nie zbieram wokół siebie tylko ludzi z ministerstwa, ale każdego, kto chce się do czegoś przydać.

– Właśnie – wtrącił się Rogacz. – każdego, kto chce się przydać. My chcemy!

– Dlaczego?

– Słucham? – Pytanie Dumbledore’a całkiem zbiło go z pantałyku.

– Dlaczego tak bardzo chcecie dołączyć do Zakonu? Dlaczego tak bardzo chcecie walczyć? Stwierdziliście, że nie jest to wasza chwilowa zachcianka, więc pytam się o powód.

Zwykle dobroduszne oblicze dyrektora teraz stało się całkiem poważne. Nawet w tych błękitnych oczach ciężko było doszukać się jakichkolwiek iskierek radości. Ledwo poznawałem Dumbledore’a, który siedział przede mną.

– Pomylił się pan w ocenie nas – odpowiedział Lunatyk. – Może i mamy siedemnaście lat, ale widzimy, co dzieje się na świecie. To trwa już od lat. Kiedyś mogliśmy bezpiecznie wyjść na ulicę, ale teraz się to skończyło. Wszędzie grasują śmierciożercy, dementorzy, inferiusy. Nie chcemy takiego życia. Chcemy, by było tak, jak w czasie naszego dzieciństwa.

– Widzimy, że nie wszyscy obecną sytuację traktują poważnie – wtrącił Rogacz. – Mają w głębokim poważaniu, co stanie się z naszym światem czy światem mugoli. Ale my nie. I przyzna nam pan rację, że właśnie takich ludzi pan szuka. Gotowych do poświęceń i walki o nowe, lepsze jutro. Takich, którzy nie chcą za to zapłaty, a robią to z dobroci serca, bo chcą, aby ci, których kochają żyli w lepszym świecie. Bez Voldemorta i śmierciożerców. I gdyby się pan rozejrzał, dostrzegłby pan, że w szkole jest więcej takich osób. Sytuacja zmusiła nas do wcześniejszego dorośnięcia, dlatego zdajemy sobie sprawę, jakie decyzje musimy podejmować – mówił z pasją, gdyż wierzył we wszystkie swoje słowa. Płynęły prosto z serca i to dawało im jeszcze większą moc.

Zapadło milczenie. Nikt z nas nie kwapił się, by się odezwać, szczególnie, że Rogacz ujął wszystko co najważniejsze. Z naszej strony nie było nic do dodania, pozostawało jedynie czekać na wyrok. I zaakceptować go, jeżeli będzie po naszej myśli, lub dalej walczyć. W końcu Huncwoci nigdy się nie poddawali. I najwyższy czas, aby do Dumbledore’a też to dotarło. Z nami nie wygra bez względu na to, jakie środki zastosuje.

– Kim są ci oni? – przerwał milczenie dyrektor. – Kto jeszcze wie o tajnej organizacji?

– Lily i Claire wiedzą o Zakonie Feniksa – pospieszył z wyjaśnieniem Łapa – ale są inni, którzy chcą walczyć, chociaż nie mają pojęcia, że coś takiego istnieje. Większość z nich pewnie będzie chciała zasilić szeregi aurorów, ale doskonale zdaje pan sobie sprawę, że nie wszyscy się tam dostaną. Ministerstwo nawet teraz prowadzi ostrą selekcję, chociaż brakuje im ludzi. Dla nich młodzi też nie mają znaczenia – zakończył z naciskiem na ostatnie zdanie.

– Tego nie powiedziałem, panie Black – zaprzeczył Dumbledore. – Kto należy do tej drugiej grupy?

– Marlena i Alan McKinnonowie, Dorcas Meadowes, Ben Fenwick, Albert i Evangeline Bones, Caradoc Dearborn, Emelina Vane – zaczął wymieniać Lunatyk. Nie sądziłem, że w tak krótkim czasie zdołali wynaleźć wśród tłumu uczniów aż tylu, którzy chcieli walczyć.

– Alicja Willson – dodałem bezwiednie, dopiero po chwili orientując się, że przyjaciele patrzą na mnie ze zdziwieniem.

– Jestem pod wrażeniem – odezwał się Dumbledore. – Przede wszystkim jesteście znani jako dowcipnisie i osoby lekko podchodzące do życia, ale cieszę się, że to nie jest cała prawda. Jednak nie ma co się dziwić, jesteście Gryfonami – dodał, a jego twarz ponownie rozświetlił uśmiech, jakby sama przynależność do domu Gryffindora kwalifikowała nas na lepszą pozycję niż innych.

– Czyli zgodzi się pan? – upewnił się Łapa.

– Nie.

Ta odpowiedź całą naszą czwórkę zbiła z pantałyku. Najpierw nas chwalił i uważał, że pomylił się w swoim osądzie, a ostatecznie odmawiał. Nie potrafiłem dostrzec w tym najmniejszego sensu. A po minach przyjaciół zorientowałem się, że myślą podobnie.

– Ale…

– Mogę najpierw dokończyć, panie Potter? – przerwał mu, zanim zdołał dokończyć zdanie. Rogacz kiwnął głową na znak zgody. – Przemyślcie to jeszcze raz, a jeżeli nie zmienicie zdania, przyjdźcie do mnie pod koniec roku szkolnego. Wtedy porozmawiamy. I proszę was, byście nie rozpowiadali wszystkim o Zakonie Feniksa. Miała to być tajna organizacja, a Voldemort na pewno posiada swoich szpiegów także tutaj, w Hogwarcie.

Zgodziliśmy się na to, bo w końcu nic innego nie mogliśmy zrobić. Chociaż Alicji i tak miałem zamiar o wszystkim powiedzieć. Skoro Lily i Teney mogły wiedzieć, to ona też.

Może nie osiągnęliśmy wtedy tego, co zamierzaliśmy, ale był to duży krok naprzód. Nic nie stało na przeszkodzie, byśmy poczekali, w końcu i tak musieliśmy skończyć szkołę. Wojna nagle się nie skończy, a Dumbledore i tak nie pozwoliłby nam opuścić bezpiecznych murów Hogwartu.

Nie zamierzaliśmy rezygnować z organizacji tajnych spotkań, szczególnie, że w przyszłości wiedza o zaklęciach defensywnych i ofensywnych mogła nam się przydać, a nawet uratować życie. Zresztą, mógł to być nawet przyjemny sposób na spędzenie wolnego czasu.

~ * ~

Rozdział jeden dzień wcześniej, bo przyszły tydzień mam niemalże cały zawalony nauką i szkołą i pewnie jutro nie dałabym rady nawet wstawić tego postu.

Ile ja się naszukałam nazwisk tych wszystkich członków pierwszego Zakonu Feniksa i oczywiście poza piątą częścią żadnych wzmianek nie było. Dlatego część z nich jest autentyczna, a część wymyślona przeze mnie.