Spowiedź zdrajcy VI

wrzesień 1977

Drogi Peterze,

Wiem, że nadal odrabiasz szlaban u Majere, ale może zechciałbyś spotkać się ze mną przy jeziorze o piętnastej? Wydaje mi się, że to miła odmiana i wytchnienie od szarej codzienności i piekła, które zgotował Tobie i Twoim przyjaciołom Majere. Jeżeli masz inne plany czy zaplanowałeś naukę, to nie ma sprawy. Daj mi znać, jaka jest Twoja odpowiedź.

Alicja

Pierwsza moja myśl, gdy przeczytałem ten list, to stwierdzenie, że to pomyłka i chodziło o innego Petera. Z każdym kolejnym śledzeniem tekstu coraz bardziej w to wierzyłem. Bo czemu ona miałaby chcieć spotkać się ze mną? To przeczyło wszelkiej logice.

Jednak dowód miałem przed oczami i coś musiałem z tym faktem zrobić. Śledzony wnikliwym spojrzeniem przyjaciół odpisałem jej, że, oczywiście, się zgadzam. Co prawda, rzeczywiście miałem na dzisiaj zaplanowane odrabianie rosnącej z zawrotną prędkością góry prac domowych, ale przyjaciele nie pozwolili mi na inną odpowiedź, twierdząc, że trochę rozrywki mi się przyda. Rogacz i Łapa, nie przejmując się groźnym spojrzeniem Evans, od razu zaproponowali, że będę mógł wszystko od nich spisać. Na dodatek nie przyjmowali żadnej odmowy. Po co miałem zarobić dodatkowy szlaban z tak błahego powodu jak głupie, nikomu niepotrzebne prace domowe.

Dlatego o piętnastej z duszą na ramieniu brnąłem przez bagniste błonia ku brzegowi jeziora. Pogoda wyjątkowo dopisywała. Może i słońce nadal było obrażone na cały świat i skryło się za grubą warstwą chmur, ale nie padało. I nic nie zapowiadało kolejnych deszczy. Wiatr też jakby trochę się uspokoił, zmęczony po swoich niedawnych hulankach.

Gdy zbliżałem się do celu, naszła mnie ochota, aby jednak zawrócić. Tylko co wtedy miałbym powiedzieć przyjaciołom? Od razu zorientowaliby się, że stchórzyłem i bezpowrotnie straciłem swoją szansę w oczach Alicji.

Nogi same niosły mnie na skraj jeziora i już po chwili ujrzałem jej sylwetkę. Siedziała pod jednym z okazałych buków i wrzucała w ciemną toń kawałki chleba, które od razu zostały wciągane pod powierzchnię wody przez olbrzymią kałamarnicę.

Gdy tylko usłyszała, że się zbliżam, od razu odwróciła głowę i posłała w moją stronę jeden ze swoich najpiękniejszych uśmiechów. Promieniowała szczęściem, a ja nie mogłem pozostać jej dłużny.

Nagle wszystkie troski odeszły precz i zastąpiło je uczucie błogiego spokoju. Kto przejmowałby się jakąś wojną i śmierciożercami, gdy mogłem usiąść na brzegu jeziora w towarzystwie tak wspaniałej dziewczyny? Serce z radości fikało koziołki w klatce piersiowej i nic nie mogło go powstrzymać. Zresztą, nie przeszkadzało mi to. Od dawna nie byłem tak szczęśliwy.

Dodatkowo cieszyłem się, że żaden z moich przyjaciół nie potrafi zmienić się w muchę, bo pewnie nie udałoby im się powstrzymać od podsłuchiwania. A tak jelenia czy psa zobaczę już z daleka. Znając życie, od niechcenia co dziesięć minut zerkają na Mapę Huncwotów, by zobaczyć, czy nadal jestem z Alicją, ale przynajmniej nie słyszą, o czym rozmawiamy.

W przypadku Lunatyka, gdy czasem zdarzało mu się umówić z jakąś dziewczyną (zawsze twierdził, że to tylko przyjacielskie relacja), stosowali tę samą taktykę. Niekiedy posuwali się dalej i wysyłali mnie, bym zerknął jak się sprawy mają, bo na szczura nikt uwagi nie zwraca. Na szczęście teraz nie mieli takiej możliwości.

– Wracasz prosto z zajęć? – zagadnęła, widząc moją torbę szkolną, którą zabrałem ze sobą.

– Nie, udało mi się zwędzić trochę smakołyków z kuchni – skłamałem gładko, siadając obok niej.

Uczniowie nie zdawali sobie sprawy, że skrzaty domowe z takim zapałem rozdają jedzenie, gdy zajrzy się do ich królestwa. My odkryliśmy to już w pierwszej klasie i nie omieszkaliśmy nagminnie wykorzystywać przez dotychczasowe sześć lat pobytu tutaj.

Otworzyłem torbę i wyjąłem z tuzin eklerków, biszkoptów i kremówek ładnie zawiniętych w serwetki. Do tego dwie butelki kremowego piwa i jedną z najlepszych czekolad wprost z piwnicy Miodowego Królestwa. Ostatnia z zapasów, które zrobiliśmy na początku roku, co oznacza, że niebawem zapowiadała się kolejna eskapada.

– Jestem pod wrażeniem – powiedziała, uśmiechając się radośnie. – Ale wiesz, że to wbrew regulaminowi. Mogłabym cię ukarać – dodała zadziornie, stukając palcem w odznakę prefekta naczelnego.

– Przyzwyczaj się, jestem Huncwotem.

Zaśmiała się serdecznie i wzięła jednego eklerka.

– Majere mocno was dręczy? – zapytała, ściągając wierzch, by zacząć jedzenie od budyniowej masy.

– Uwziął się i tyle – mruknąłem. – Od pierwszej klasy nas nie lubi, szczególnie Jamesa, chociaż dość dobrze znał jego matkę w Hogwarcie.

– Może później się poróżnili – zasugerowała. – W końcu wszystko mogło się zdarzyć.

– Nie wiem, James nic mi o tym nie mówił. Jego matka niespecjalnie lubi poruszać temat przeszłości. Coś tam napomknie, ale nigdy nie zagłębia się w szczegóły.

Przez jakiś czas siedzieliśmy w milczeniu, zajadając słodycze, które przyniosłem i obserwując taflę jeziora. Była w miarę spokojna, gdyż wiatr praktycznie się uspokoił i tylko czasem lekko dmuchał nam w twarz.

– O jaką posadę chcesz się starać po zakończeniu szkoły? – zapytała Alicja, przerywając ciszę.

Było to przyjemne milczenie i wolałbym, aby trwało dłużej. Nie chciałem odpowiadać na to pytanie, bo sam nie wiedziałem, co miałbym jej powiedzieć. Nie myślałem poważnie o przyszłości. Czekałem aż nadejdzie i coś ze sobą przyniesie. Do tego dochodziły jeszcze mroczne wizje czekającej za murami Hogwartu wojny, w której tak bardzo chcieli uczestniczyć przyjaciele.

– Po co mi jakaś posada w takich czasach – rzekłem, cytując słowa przyjaciół i unikając patrzenia na Alicję.

Kątem oka dostrzegłem, że po moich słowach zmarszczyła czoło i spojrzała na mnie uważnie. Radosne iskierki w jej oczach momentalnie zniknęły zastąpione powagą.

– Zapytam inaczej – odezwała się po chwili zastanowienia, ostrożnie dobierając słowa. – Co po zakończeniu szkoły chciałby robić Peter Pettigrew, a nie jego przyjaciele?

Zatkało mnie. Nie sądziłem, że ta rozmowa obierze taki obrót. W tamtej chwili wolałbym stamtąd wyparować i odwalić dodatkowy szlaban dla Majere niż musieć jej odpowiadać.

– Nie wiem… – poddałem się pod naporem jej nieustępliwego spojrzenia. Od niechcenia grzebałem patykiem w ziemi.

– Przecież na pewno coś ci chodzi po głowie. Musisz mieć jakieś pomysły – nie ustępowała, przysuwając się bliżej mnie i zmuszając do spojrzenia wprost w jej szare oczy. Pod ich wpływem tym bardziej miałem pustkę w głowie. – Masz wybitne osiągnięcia w transmutacji, przecież nawet McGonagall cię chwali. Może coś w tym kierunku?

Nie wiedziałem, co mam odpowiedzieć. Poczułem, jak policzki mi płoną pod wpływem jej ostatnich słów. Nikt nigdy nie powiedział mi, że mam do czegoś talent. A teraz usłyszałem to z jej ust. Miałem wrażenie, że cały świat zaraz eksploduje z radości. Jednak moje milczenie musiało zostać zupełnie inaczej zinterpretowane przez Alicję.

– Rozumiem, że chcesz walczyć, ale i tak należy pomyśleć o przyszłości – oznajmiła.

Momentalnie czarne chmury ponownie zasłoniły mój świat. Czy widmo wojny nigdy całkiem nie zniknie? Chociażby na chwilę.

– Ja też chcę walczyć o lepszą przyszłość, dlatego chcę zostać aurorem. Ale jeżeli tobie to nie odpowiada, to pomogę znaleźć ci inną ścieżkę – zasugerowała. Chwyciła moją dłoń, jakby tym gestem chciała przypieczętować swoją obietnicę.

– Aurorem? – powtórzyłem. Nie mogłem uwierzyć, że aż tak chciała się narażać na niebezpieczeństwo.

– Tak, obiecałam to sobie dwa lata temu. Tak najłatwiej będę mogła walczyć ze śmierciożercami i może nawet uratować życie niewinnym ludziom. – Zamilkła na chwilę i zamyśliła się. – Moi rodzice zostali zamordowani przez śmierciożerców, gdy miałam piętnaście lat. Od tamtej pory wiem, że nie chcę żyć w takim świecie. Chcę walczyć o to, aby był lepszy, aby przyszłe pokolenia nie musiały przechodzić przez takie piekło jak my.

Nie mogłem uwierzyć, że mówiła z taką samą pasją jak moi przyjaciele. W głębi duszy wierzyła w słuszność swoich słów, wiedziała, że ma rację. To wtedy postanowiłem, że ja także podążę tą ścieżką, mimo że czeka mnie na niej śmierć. Stanę do walki tak jak Alicja, jak Rogacz, jak Łapa, jak Lunatyk. Nie będę od nich gorszy.

– Przykro mi – zdołałem jedynie powiedzieć.

– Pogodziłam się z tym. Brat się mną zajął i jakoś nam się żyje.

Przez chwilę miałem ochotę powiedzieć jej o Zakonie Feniksa, ale rozmyśliłem się. Obiecałem, że zachowam to w tajemnicy i zamierzałem dotrzymać słowa. Przyjaciele liczyli na mnie i nie chciałem ich zawieść.

– Nie miej takiej ponurej miny. – Szturchnęła mnie w ramię. – To że trwa wojna nie znaczy, że mamy się tylko smucić i płakać za zmarłymi. Radość też jest ważna, może nawet ważniejsza niż w czasie pokoju i… – zawahała się, rumieniąc lekko.

– I co? – dociekałem, nie mając zielonego pojęcia, do czego to zmierza.

Zbliżyła się do mnie i pocałowała wprost w usta. Był to zwyczajny, krótki pocałunek, ale miałem wrażenie, że w moim wnętrzu wystrzeliło tysiące fajerwerków. Nagle szary, pochmurny dzień nabrał kolorów. I nieważne, że słońce nie wyszło zza kurtyny chmur. Moja własna ognista gwiazda grzała mocno, jasno oświetlając mój mały świat.

Wszystko skończyło się za szybko. Odsunęła głowę, a na jej policzkach dostrzegłem śliczne rumieńce. W szarych oczach tańczyły iskierki radości i szczęścia. Niewiele myśląc, chwyciłem podbródek Alicji i pocałowałem jeszcze raz, mając głupią nadzieję, że czas stanął w miejscu i za chwilę nie będę musiał się z nią pożegnać.

~ * ~

Dzisiejszym szlabanem Majere przeszedł wszelkie granice. Mi przypadło polerowanie zbrój, które niezbyt cieszyły się z tego, że ktoś próbował je wyczyścić wbrew ich woli. Jednak nawet to nie mogło popsuć mi humoru. Świat wydawał się pełen barw i kolorów. Ku ogromnemu niezadowoleniu Filcha, cały czas się uśmiechałem, jakby nawet szlaban nie był mi straszny.

Do pokoju wspólnego wróciłem zmęczony, ale nadal w dobrym humorze. Zastanawiałem się, kiedy znów uda mi się spotkać z Alicją. Wątpiłem, aby pogoda po raz drugi nam dopisała, więc musiałem znaleźć jakieś spokojnie miejsce tu w szkole. Przechodząc przez dziurę pod portretem, postanowiłem, że jutro przejrzę Mapę Huncwotów i może ona podsunie mi jakiś pomysł. W innym wypadku spytam Rogacza lub Łapę.

Stanąłem jak wryty, gdy zorientowałem się, że w pomieszczeniu nie byłem sam, szczególnie, że dochodziła już północ. Widok przyjaciół, którzy także musieli skończyć swoje szlabany, nie zaskoczył mnie aż tak jak towarzyszących im Evans i Teney.

– Glizdek, jak tam randka? – zawołał Rogacz.

Po spotkaniu z Alicją od razu pobiegłem na szlaban, więc żaden z nich nie zdążył wypytać mnie jeszcze o szczegóły. Nie umknęło mojej uwadze, że Teney teatralnie wywróciła oczami i spojrzała w sufit. Zdziwiłem się, że powstrzymała się od kąśliwego komentarza.

– Dobrze. A wy co tu robicie? – zmieniłem temat, bo nie miałem ochoty na jakiekolwiek zagłębianie się w szczegóły w obecności dziewczyn.

– Rozmawialiśmy o Zakonie Feniksa – pospieszyła z wyjaśnieniem Evans, by powstrzymać Rogacza od drążenia wcześniejszego tematu. Mimo wszystko byłem jej za to wdzięczny. A biorąc pod uwagę euforię, jaka mnie dzisiaj ogarnęła, byłem nawet w stanie ją polubić. Jednak nie mogłem uwierzyć, że powiedzieli o wszystkim Teney. Teraz żałowałem, że trzymałem język za zębami w obecności Alicji.

– Chcemy najpierw porozmawiać o tym z Dumbledore’em. Nie ma prawa nam odmówić, gdy już skończymy szkołę – wyjaśnił Łapa. – A te dziewięć miesięcy postanowiliśmy poświęcić na naukę zaklęć obronnych i defensywnych na najwyższym poziomie. W końcu nie możemy być gorsi od aurorów.

– W szóstkę? – chciałem się upewnić, chociaż wiedziałem, że odpowiedź będzie zupełnie inna. Miny przyjaciół powiedziały to za nich.

– Nie do końca – ponownie zabrała głos Evans. – Jest więcej osób, które chciałyby po zakończeniu szkoły czynnie brać udział w wojnie. Im także trzeba dać szansę. Chociażby Marlena i Alan McKinnonowie.

– Nasz własny tajny klub – dodał z zachwytem Rogacz.

– Świetny pomysł – próbowałem robić dobrą minę do złej gry. Już obecność Teney mnie drażniła, a kto wie, ile nielubianych osób miało jeszcze do nas dołączyć.

Tajemnica powoli była powierzana coraz większej liczbie uczniów i nie zdziwiłbym się, gdyby w końcu dotarła do niepowołanych uszu. Postanowiłem, że przy kolejnej okazji powiem o wszystkim Alicji. Skoro ona też chciała walczyć, to powinna dowiedzieć się o wszystkim.