Spowiedź zdrajcy V

wrzesień 1977

Przez całą drogę do chatki Hagrida Rogacz wieszał psy na Majere. Nie mógł pozostawić bez echa tej niesprawiedliwości i niezasłużenie odjętych punktów.

– Pewnie będzie chciał nas złapać w drodze powrotnej. Dobrze, że mamy pelerynę-niewidkę. Glizdek zamieni się w szczura i we trójkę jakoś się pod nią zmieścimy. Debil będzie mieć za swoje – oznajmił, stukając w drzwi chatki z nieco większą siłą niż nakazywała przyzwoitość. – Jeszcze się na nim odegram i nawet Lily mi tego z głowy nie wybije.

Przyznałem mu rację, chociaż w duchu przyrzekłem sobie nie wtrącać się jawnie do tej operacji. Nie chciałem zmarnować kolejnego tygodnia na jakimś ohydnym szlabanie. I Alicja też nie patrzyłaby na to zbyt pochlebnie, szczególnie że uczęszczała na jego lekcje.

Po chwili zza drzwi wyłoniła się kudłata twarz Hagrida. Gdy tylko zobaczył, kto zaszczycił jego skromne (dosłownie) progi, twarz rozjaśnił mu szeroki uśmiech, a w czarnych oczach zalśniły radosne iskierki.

– Tak też myślałem, cholibka, że tylko wy chłopaki możecie przyjść tu o tej porze – oznajmił na przywitanie, wpuszczając nas do środka.

Wnętrze jego chaty niewiele się zmieniło. W jednej izbie nadal stało olbrzymie łóżko z wysłużoną kołdrą z patchworku. Przed kominkiem znajdował się drewniany stół z krzesłami. Z sufitu zwisały najróżniejsze liny, pióra, włosie jednorożców i tym podobne, zbierane zapewne w Zakazanym Lesie, przedmioty.

Półolbrzym postawił na stole pięć kubków z parującą herbatą i talerz z ciasteczkami domowej roboty. Natychmiast wziąłem jedno. Było niezwykle twarde, ale po zamoczeniu w herbacie dawało się je w miarę normalnie zjeść.

– Co was do mnie sprowadza, chłopaki? Cholibka, to dość nietypowa pora na odwiedziny, ktoś może was przyłapać w drodze powrotnej i zarobicie szlaban.

– Hagridzie, zapomniałeś, z kim rozmawiasz. Nas nikt nie przyłapie – powiedział Rogacz, szczerząc zęby.

– A bez ryzyka nie ma zabawy – zawtórował mu Łapa. – Kolejny szlaban nam nie straszny, jeszcze żadnego w tym roku nie zarobiliśmy, a semestr trwa już od dwóch tygodni.

– Cholibka, nie szkoda wam czasu, chłopaki, przecież w tym roku macie owutemy.

Lunatyk przytaknął, całkowicie zgadzając się z jego słowami. Jednak Rogacz i Łapa tylko lekceważąco machnęli rękami.

– Nie obchodzą nas egzaminy, Hagridzie. Co nam po nich w obecnych czasach. Trwa wojna…

– James, przecież nie będzie ona trwać wiecznie, a potem…

– Co potem? Mam starać się o pracę w ministerstwie? Nie, dziękuję. Nie chcę być jak mój ojciec. Mam zamiar sam być panem własnego losu, nie marionetką w rekach ministrów, szefów departamentów i innych. Nie będę tańczyć, jak zagrają mi durnie, którzy nie potrafią zapewnić ochrony społeczeństwu!

– James…

– Rogacz ma rację, Hagridzie – wtrącił się Łapa. – Nie mamy zamiaru popełniać błędów naszych rodziców. Doskonale wiesz, z jakiej rodziny ja pochodzę. Mam, tak jak oni, patrzeć na to, co dzieje się w kraju? Przykładać rękę do durnych dekretów, które tylko ograniczają i powodują chaos, dlatego że jestem Balckiem. Czy jak mój brat starać się o pozycję wśród śmierciożerców? Nie rób takiej miny. On taki jest. Zafascynowany czarną magią i polityką Voldemorta.

– Ja też nie chcę iść w ślady moich rodziców. Kocham ich, ale nie odpowiada mi to, co robią. Ojciec bez zmrużenia okiem wykonuje wszystkie polecenia Croucha, a matka siedzi w domu, jakby to wszystko w ogóle jej nie interesowało. A przecież tyczy się to nas wszystkich. Nadal będzie biernie siedzieć z założonymi rękami, gdy śmierciożercy włamią się do domu lub zaatakują ją na ulicy? Trwa wojna i jeżeli nasi opiekunowie nie potrafią nic z tym zrobić, to pora, by do tej rozgrywki dołączyło nowe pokolenie.

Dobroduszność w mgnieniu oka zniknęła z twarzy Hagrida. Zastąpił ją szok i niedowierzanie.

Sam musiałem wyglądać podobnie. Nigdy nie przyszłoby mi do głowy, że moi przyjaciele mieli takie zamiary. Chciałem żyć, a nie pakować się na pewną śmierć. Nie byłem nimi, nie byłem tak odważny. Wolałbym zaszyć się w jakimś spokojnym departamencie i mieć święty spokój. A tu wyskoczyli z czymś takim!

– Dobrze wiesz, Hagridzie, że najwyższa pora, abyśmy i my dołączyli do tej wojny, która dotyczy nas w równym stopniu, a nawet jeszcze bardziej, bo to o naszą przyszłość chodzi. Naszych potencjalnych rodzin i dzieci, jeżeli się na nie zdecydujemy – dołączył do nich Lunatyk.

Czy oni wszyscy spiskowali przeciwko mnie? Postanowiłem trzymać gębę na kłódkę i jedynie obserwować. W duchu zastanawiałem się nad ewentualnymi możliwościami wymigania się od tego niedorzecznego pomysłu. W końcu nie było tam miejsca dla tchórza, ale nie wiedziałem, czy moi przyjaciele zdawali sobie z tego sprawę.

– Chłopaki, przecież jesteście tacy młodzi, cholibka. Tak łatwo możecie zginąć, jeszcze nie skończyliście szkoły.

Miałem wrażenie, że Hagrid za punkt honoru wziął sobie wyperswadowanie im tego z głów. Dziękowałem mu z całego serca, chociaż część mnie już wtedy zdawała sobie sprawę, że na nic się to nie zda. Huncwoci zawsze dopinali swego. Nie było dla nas rzeczy niemożliwych. Nie i tak znaczyło tak, chociaż trzeba było zadać sobie nieco więcej trudu.

– Ale skończymy ją za niecałe dziesięć miesięcy – mówił dalej Syriusz. Bez trudu wyczułem pasję w jego głosie. – A wtedy wkroczymy w świat za murami szkoły. W samo centrum wojny! Mamy stać i patrzeć, jak zabijają bliskie nam osoby? Z obojętnością przeglądać nazwiska zamordowanych w „Proroku”? Nie, nie należymy do tej grupy ludzi.

– James, przecież masz dziewczynę, cholibka. – Hagrid próbował z innej strony, ale to na niewiele się zdało.

– Dziewczynę, która też chce walczyć i wie, co dzieje się z takimi jak ona poza szkołą. W świetle prawa jestem już dorosły, chcę założyć rodzinę, mieć gromadkę dzieci i cieszyć się z każdego spędzonego z nimi dnia. Jednak nie chcę, aby oni musieli przechodzić przez ten sam horror co ja. Nie chcę wiecznie się ukrywać i trząść ze strachu na myśl, że w każdej chwili któreś z nich zostanie zamordowane.

– Na co nam posady, na co nam egzaminy, gdy powoli nasz świat przestaje istnieć? Nie pozwolimy na to, nawet jeżeli dojdzie do tego, że w czwórkę staniemy przeciwko Voldemortowi! – zakończył Lunatyk.

Zadrżałem na dźwięk tego nazwiska, podobnie jak Hagrid, który prawie spadł z krzesła. Już wcielili mnie do swojego planu i nie miałem nic do powiedzenia. Ale ja nie chciałem! Oczywiście nic nie powiedziałem i pozwoliłem, aby wszystko potoczyło się dalej tak znienawidzonym przeze mnie torem.

– Doceniam wasz zapał, chłopaki. – Hagrid ostrożnie dobierał słowa. – Ale Dumbledore nie przyjmuje do Zakonu tak mło…

– Wiedziałem! – krzyknęli jednocześnie Rogacz i Łapa, zagłuszając mój jęk.

Hagrid momentalnie zamilkł. Od razu dotarło do niego, że powiedział za dużo i teraz tak łatwo nas nie spławi. Przez chwilę naszła mnie głupia myśl, czy już nie zacząć kopać własnego grobu. Jedno starcie z śmierciożercą wystarczy, aby wysłać mnie na tamten świat.

– Czyli Dumbledore zbiera ludzi do walki z Voldemortem…

– James, nie wymawiaj tego imienia – jęknął Hagrid już cały oblany potem.

– Hagridzie, zacznij się przyzwyczajać.

– Od dawna się domyślaliście? – dał za wygraną półolbrzym. Nie spodobało mi się to, ale jakie miałem inne wyjście. Nie mogłem wyjść z jego chatki bez słowa. Nie mogłem nie iść śladem przyjaciół, by ich nie zranić. Na to też byłem zbyt wielkim tchórzem.

– Już w zeszłym roku sporo nad tym myśleliśmy – odpowiedział Lunatyk. – Widzieliśmy, że Dumbledore nie należy do ludzi, którzy patrzyliby obojętnie na to, co dzieje się w kraju. Nie jest jak nasza minister. Domyślaliśmy się też, że niepełnoletnich nie przyjmie, dlatego wróciliśmy w tym roku do Hogwartu, aby jeszcze trochę się podszkolić i zorientować w sytuacji.

– Jak dostać się do tego całego Zakonu? – spytał prosto z mostu Łapa.

– Cholibka, może i nie brakuje wam zapału, chłopaki, ale jesteście jeszcze za młodzi.

– Świetnie – skwitował Rogacz. – Zwrócimy się z tym do Dumbledore’a. On nas wysłucha.

– Nie róbcie tego… - jęknął Hagrid, a jego nieowłosiona część twarzy stała się nagle wyjątkowo blada.

– Nie martw się, Hagridzie, nie wsypiemy cię – zapewnił go Łapa.

Na tym zakończyło się drążenie tego tematu i reszta wizyty upłynęła w bardziej pogodnej atmosferze i obejmowała neutralne tematy. Jednak ziarno już zostało zasiane. Nie mogłem skupić się na tym, o czym rozmawiali. Nie mogłem uwierzyć, że bez mojego zdania zostałem w to wszystko wplątany.

Po zakończeniu szkoły lub nawet wcześniej, jeżeli Rogacz i Łapa zaczną wprowadzać swój plan w życie już teraz, zostanę członkiem tego całego Zakonu. Nie powiem nie. Nie będę mieć na to odwagi. Zrobię to, czego będą ode mnie oczekiwać. Jak zawsze, chociaż tym razem nie chodziło o głupi żart wymierzony w kierunku Smarkerusa czy jakiegoś pierwszoroczniaka.

Żałowałem, że ta przyjaźń doprowadziła nas do tego momentu. Wojna już teraz, chociaż bezpośrednio nas nie dotyczyła, zabrała nam spokój i szczęście. Za jakiś czas zostaniemy żołnierzami w armii Dumbledore’a i zginiemy na jego rozkaz, by zapewnić następnym pokoleniom lepszą przyszłość.

Perspektywa zostania bohaterem była niezwykle kusząca, lecz nie za taką cenę. Dla mnie była ona za wysoka. Nie byłem w stanie poświęcić własnego życia tak jak Rogacz, Łapa i Lunatyk. I to bezinteresownie, bez żadnej zapłaty. A pośmiertne ordery mnie nie satysfakcjonowały.

Wbrew mojej woli wyrwano mnie z bezpiecznego kokonu dzieciństwa. Mogłem jedynie płakać w samotności, lecz łzy nie chciały wydostać się na zewnątrz. Dorosłem. Nagle i brutalnie.

W tamtej chwili uświadomiłem sobie, że to koniec żartów i wygłupów w wykonaniu Huncwotów. Teraz czterej dorośli mężczyźni będą przygotowywać się do wojny. Do walki, która czeka ich zaraz po przekroczeniu murów bezpiecznej przystani.

Żałowałem, że i dla mnie znalazło się tam miejsce.

~ * ~

– Obiecajmy sobie, że nikomu nie powiemy o Zakonie Feniksa – odezwał się Łapa, gdy zmierzaliśmy w stronę szkoły. – Dumbledore pewnie nie chciałby, aby to się rozniosło. Szczególnie że Ślizgoni nie będą mieć skrupułów, by o wszystkim donieść swoim rodzicom – śmierciożercom.

Pelerynę-niewidkę postanowiliśmy założyć przed wejściem. Szczególnie że Hagrid nie wiedział, iż jesteśmy animagami i tak miało pozostać. To był tylko nasz sekret. Sekret Huncwotów.

– Zgoda – powiedzieliśmy bez wahania.

– Powinniśmy już zacząć ćwiczyć zaklęcia i uroki – oznajmił z entuzjazmem Rogacz. – Lily na pewno odwali za nas czarną robotę i wyszuka sensowne książki.

– Lily? – spytałem z niedowierzaniem. – Przecież nie mięliśmy nikomu mówić.

– Och, Glizdek, przecież ona jest we wszystko wtajemniczona – pospieszył z wyjaśnieniem Rogacz. – Chce walczyć tak samo jak my.

Nie miałem na to sensownej odpowiedzi, ale już mi się to nie podobało. Skoro Evans miała we wszystkim uczestniczyć, to te spotkania straciły właśnie swój sens. Kto wie, czy nie przyprowadzi ze sobą Teney, bo jej wszystko wolno. Tylko ja muszę trzymać język za zębami, bo wszyscy Ślizgoni tylko czekają, aby mnie podsłuchać, pomijając fakt, że nigdy nie traktują mnie poważnie. Nie widziałem już sensu w utrzymywaniu tajemnicy, skoro zaraz pół Gryffindoru będzie wiedzieć.

– Proszę, proszę. Tym razem jest już po ciszy nocnej, prawda, Potter – rozległ się jadowity, znienawidzony przez nas głos.

Z cienia pobliskiego drzewa wyszedł nie kto inny jak Raistlin Majere. W jego złotych oczach błyszczały iskierki chorej satysfakcji. A my nie mieliśmy na sobie peleryny-niewidki i byliśmy skazani na jego łaskę. Żadnemu z nas nie przyszło nawet do głowy, że będzie na nas czekać na błoniach.

Nie mieliśmy sensownego wytłumaczenia tej nocnej wędrówki i złamania jednech z najpoważniejszych zasad wprowadzonych dla naszego bezpieczeństwa. Musieliśmy zacisnąć zęby i pogodzić się z utratą prawie wszystkich punktów, dwutygodniowym szlabanem, listami do rodziców i doniesieniem o wszystkim McGonagall, która na pewno nie będzie zadowolona.

Po raz pierwszy miałem ochotę oszołomić go i utopić w jeziorze. Wyjątkowo się na nas uwziął, chociaż do tej pory jeszcze nic nie zrobiliśmy. Jeżeli miał zamiar znęcać się nad nami do końca roku, to miałem ochotę sam spakować kufer i wynieść się stąd. Wiedziałem, że kolejny dowcip Huncwotów zostanie wymierzony właśnie w niego.

~ * ~

Z racji, że jutro nie dałabym rady nic opublikować, rozdział pojawił się dzisiaj, a nie we wtorek, jak planowałam na początku.

W końcu ruszyłam z tym opowiadaniem. Skończyłam dziesiąty i zaczęłam jedenasty. Najwyższy czas dopisać końcówkę szkoły i zmierzać ku epilogowi, bo nie lubię pisania czegoś krótkiego aż tak bardzo rozkładać w czasie.

Nadszedł najwyższy czas, aby zmienić szablon, bo nowego kopa weny potrzebowałam. Gdy go zobaczyła, to się zakochałam. Oczywiście autorstwa Elfaby :*