Spowiedź zdrajcy IV

wrzesień 1977

Jesień. Mroźna, pochmurna, wietrzna. Nie miała w sobie nic z tych, które zapamiętałem ze swojego dzieciństwa. Może z wyjątkiem samotności, którą musiałem przeżywać pomimo powrotu do szkoły.

Temperatura spadła tak nisko, jakby wielkimi krokami zbliżała się zima i lada moment miał spaść śnieg zwiastujący nadchodzące radosne Boże Narodzenie. Wiatr ostro zacinał, dmąc wprost w okna, jakby próbował roztrzaskać szyby i dostać się do zamku. Chociaż równie dobrze już mógł to robić między szczelinami w kamieniach. W korytarzach było przeraźliwie zimno.

Zamiast radosnych, kolorowych barw dominowały bure. Liście straciły cały swój urok. Nawet najbardziej wprawne oko nie dostrzegłoby odrobiny czerwieni żółci czy zieleni.

Tylko deszcz nie zawiódł. Dawał o sobie znać dzień w dzień, zamieniając błonia i dziedzińce w bagniste bajorka. W takich warunkach dotarcie na zajęcia z zielarstwa graniczyło z cudem i zawsze kończyło się mokrą, brudną szatą, która ciążyła na ciele przez całą lekcję.

W ciągu spędzonych w zamku wrześniowych dni, słońce ani razu nie wynurzyło się zza chmur. Ciemnoszara kurtyna zasłoniła je na dobre i wątpiłem, czy w najbliższym czasie będzie mi dane je oglądać.

Ponury nastrój udzielał się praktycznie wszystkim. Uczniowie chodzili przygnębieni, zamartwiając się o swoich bliskich, którzy musieli poza murami szkoły stawiać czoła śmierciożercom i Sam-Wiesz-Komu. Codziennie w „Proroku” zamieszczano całą stronę nazwisk zabitych i zaginionych. Codziennie śniadanie kończyło się wybuchem histerycznego płaczu co najmniej trzech osób.

Brakowało mi radosnej atmosfery z czasów, gdy byłem młody. Jednak czasy się zmieniły. Nastały nowe rządy i najwyższy moment pogodzić się z zaistniałą sytuacją lub umrzeć, próbując coś zmienić.

Wyjątek od smętnej reguły stanowili oczywiście Rogacz i Łapa. Obaj nie przejmowali się stanem psychicznym reszty szkoły i nadal wprowadzali w życie swoje dowcipy. Niestety, znacznie rzadziej niż dotychczas. Chodzenie z Evans zrobiło swoje i Rogacz właśnie z nią spędzał najwięcej czasu. Nawet jego najlepszy przyjaciel został odsunięty na drugi plan.

Łapa jakoś nie przejął się tym zbytnio. Jego optymizmu i pewności siebie nic nie mogło złamać, szczególnie że Evans polubiła także jego i czasem przymykała oko na ich wspólne wygłupy, które chociaż trochę podnosiły na duchu resztę szkoły. I oboje mieli quidditcha.

Remus, po otrzymaniu odznaki prefekta naczelnego, miał więcej obowiązków, starał się im podołać najlepiej, jak potrafił. Wolny czas poświęcał nauce do owutemów (we wrześniu!), chcąc otrzymać jak najwyższe stopnie. Żył nadzieją, że pomoże mu to w otrzymaniu jakiejś w miarę dobrze płatnej posady, pomimo jego małego futerkowego problemu.

I ja… Odstawiony przez resztę na dalszy plan. Nie potrafiący znaleźć sobie miejsca, bo niczym szczególnym się nie interesowałem. Odpadały zapisy do jakiegokolwiek klubu. Nigdzie by mnie nie przyjęli, a klub, który założyliśmy we czwórkę powoli się rozpadał. Bałem się, czy w przyszłości Huncwoci przetrwają zakończenie szkoły, skoro już teraz było źle.

Wyjątek stanowiły pełnie księżyca. Wrześniowa przypadła już w pierwszym tygodniu. To była wspaniała noc. Znów czułem, że wszystko jest jak dawniej. Że sercem Rogacza nie zawładnęła Evans, że Łapa nadal jest tym samym roztrzepanym chłopakiem co dawniej. Jednak czym jest jedna ekscytująca noc w porównaniu do tych wszystkich ponurych dni?

Teraz wiem, że niczym. Huncwoci już wtedy nie istnieli. Każdy podążał własną drogą i tylko ja ślepo wierzyłem, że było dobrze. Że nawet ja znalazłem swoją ścieżkę. Rozczarowania bywają jednak bolesne.

~ * ~

Wybieraliśmy się na wieczorną herbatkę do Hagrida. O tej porze nikt nie kręcił się po zamku, gdyż cisza nocna zbliżała się wielkimi krokami. A w tak mrocznych czasach przyłapanie kogoś na korytarzu karane było wyjątkowo surowo. W zeszłym roku wszyscy poczuliśmy to na własnej skórze.

Wtedy postanowiłem, aby nigdy już nie wybierać się na tak późne wędrówki w ludzkim ciele, ale perspektywa wyjścia gdzieś z przyjaciółmi, na dodatek RAZEM, nie mogła przejść bez echa. Rogacz profilaktycznie zabrał ze sobą pelerynę-niewidkę, lecz i tak nie zmieścilibyśmy się pod nią we czwórkę. Te czasy minęły już dawno. Czterech prawie dorosłych nastolatków to nie czterech chłopców.

– Co tam u naszej prefekt naczelnej, Peter? – zagadnął Rogacz z szerokim uśmiechem.

– Skąd mam wiedzieć – bąknąłem w odpowiedzi, a na moich policzkach pojawiły się szkarłatne rumieńce. – Nie widziałem jej ostatnio.

– Mówiła o tobie wiele dobrego – powiedział Lunatyk.

Serce szybciej zabiło w mojej piersi. Już chciałem zapytać, co to takiego, lecz zmieniłem zdanie, gdy zobaczyłem wyszczerzone w uśmiechu twarze przyjaciół, które same za siebie mówiły: „No, powiedz coś więcej. Co jest między wami?”. Nie miałem ochoty na przesłuchanie.

– Jak się spotkaliście? – nie dawał za wygraną Łapa. – Kiedy?

– Na Pokątnej – odpowiedziałem niechętnie. – Zaatakowało ją dwóch oprychów i jej pomogłem – dodałem, nie mogąc się powstrzymać. Pierwszy raz i ja miałem czym się pochwalić.

Rogacz i Łapa zagwizdali z uznaniem.

– Widziałem, że wyrośnie z ciebie porządny człowiek, Glizdek – powiedział James, klepiąc mnie z uznaniem po plecach.

Po raz pierwszy czułem się jak bohater i to ja byłem w centrum zainteresowania. Mogłem pochwalić się jakimiś osiągnięciami, a przecież nie musieli wiedzieć, że najpierw planowałem cichaczem oddalić cię z tego miejsca, zostawiając Alicję na pastwę tych brutali.

Jednak moje pięć minut nie mogło trwać wiecznie. Gdy tylko doszliśmy do sali wejściowej, mój wyczyn spadł na dalszy plan. Ukradkiem przemykał przez nią w stronę lochów nie kto inny jak Smarkerus Wycierus Snape we własnej osobie. Rozglądał się na prawo i lewo, jakby koniecznie nie chciał być zauważony. W rękach trzymał jakieś opasłe księgi. Zastanawiałem się, jak on w ogóle cokolwiek mógł widzieć przez kurtynę tłustych, sięgających ramion włosów.

Na twarzy Rogacza zagościł szyderczy uśmieszek. Wyjął różdżkę i wycelował ją wprost w Smarkerusa. Tamten momentalnie zawisnął do góry nogami pod sufitem, upuszczając przy tym książki. Snape krzyknął zaskoczony, gdy nagle z fikołkiem oderwał się od ziemi.

– Czołem, Wycierusie! – krzyknął Łapa, zbiegając po marmurowych schodach. Lunatyk zgodnie ze swoim zwyczajem trzymał się z boku, jedynie obserwując całe zajście. – Jak tam mija początek semestru?

– Puśćcie mnie, skurwysyny! – wrzasnął, wiercąc się, jakby próbował pokonać zaklęcie.

Różdżka musiała wypaść mu z kieszeni, gdyż leżała na posadzce. Nie mogąc się powstrzymać, wziąłem ją i rzuciłem w stronę lochów. Potoczyła się po schodach i zniknęła z pola widzenia. Przez chwilę naszła mnie myśl, aby ją przełamać na pół, ale gdyby Smarkerus naskarżył Slughornowi, mógłbym mieć kłopoty, a matka nie ucieszyłaby się z listu, że musi wydać gaelony na coś takiego.

– Uuu, jaki niegrzeczny – zakpił Rogacz. – Czym by cię tu potraktować na dobry początek semestru? Za długo dawałem ci spokój. Chciałem być nieco miły przez wzgląd na moją dziewczynę, ale na eliksirach perfidnie się na nią gapiłeś, więc koniec taryfy ulgowej. Znajdź sobie jakąś inną. Ach, nie. Przecież ciebie nikt nie chce. – Zaśmiał się szyderczo, puszczając mimo uszu przekleństwa i klątwy wydobywające się z ust naszej ofiary.

– Byłbym gotów oddać ci cały majątek, gdyby Delgado zechciała się z tobą umówić – kontynuował Łapa. – Ale wszyscy wiemy, że ona woli nadzianych facetów. Na nią też się gapiłeś. Szukaj w swoich kręgach. Nędzarki i śmieciarki bez knuta przy duszy to idealne kandydatki.

– Najlepiej, aby były jeszcze do ciebie podobne – podjął wątek Rogacz. – Żółte, zepsute, niepełne uzębienie. Tłuste, wypadające garściami kłaki. Haczykowaty nochal.

Zaśmialiśmy się. Nawet Lunatyk nie mógł się powstrzymać.

– Myślę, Smarkerusie, że jesteś idealną osobą, by wypróbować nasz nowy, wakacyjny wynalazek – powiedział Łapa, wyciągając różdżkę.

– Nie jestem pewien, czy to dobry pomysł…

– Daj spokój, Luniak.

Łapa machnął różdżką w dość skomplikowany sposób. Głowę Smarkerusa owiał pióropusz błękitnego dymu. Przez chwilę nic niezwykłego się nie działo, lecz nagle skóra na jego twarzy robiła się jakby… płynna? Falowała, powodując zniknięcie charakterystycznych rysów. Raptownie oczy, usta, nos, nawet brwi zaczęły się przemieszczać na inne miejsca. Ostateczny efekt był niezwykle groteskowy i, poza Lunatykiem, żaden z nas nie mógł powstrzymać się od ryknięcia śmiechem.

Usta wylądowały na czole, nos na ich miejscu, jednak przekrzywił się o dziewięćdziesiąt stopni. Jedno oko zawędrowało w okolice ucha, drugie nowego położenia nosa, ostatecznie oba pod dziwnym kątem. Smarkerus zawył z wściekłości, a my pogratulowaliśmy Łapie wspaniałego efektu końcowego.

– Weźmiemy też książki – rzekł rozradowany Rogacz. – Sam będziesz się tłumaczyć Pince, dlaczego zgubiłeś jej cenne zbiory.

Zostawiając Smarkerusa pod sufitem z mozaiką na twarzy, udaliśmy się w stronę drzwi wejściowych. Na nasze szczęście nikt nie zamknął wrót, bo musielibyśmy się cofnąć i wyjść inaczej. Tak oszczędziliśmy sobie trochę czasu.

– Zastanawiam się, co z nimi zrobić – zadumał Rogacz, podrzucając książki.

– Powinniśmy oddać je do biblioteki. To własność szkoły – zaprotestował Lunatyk, ale nikt go nie słuchał.

– Szkoda, że nie są o czarnej magii, mielibyśmy dowód i moglibyśmy go szantażować. A tak to tylko eliksiry.

– Wrzućmy je do jeziora – zasugerowałem, co spodobało się przyjaciołom, z wyjątkiem Lunatyka. – Tam nikt ich nigdy nie znajdzie.

Nagle, jakby wyrósł spod ziemi jak te wszystkie chwasty Sprout, pojawił się przed nami nauczyciel starożytnych run – Raistlin Majere. Najmniej lubiany przez nas profesor, na nasze nieszczęście z wzajemnością.

Wysoki i szczupły mężczyzna, mający około czterdziestu kilku lat, chociaż wyglądał znacznie młodziej. Krótkie, brązowe włosy zostały starannie uczesane tak, że nawet jeden kosmyk nie sterczał w inną stronę. Wbrew pozorom ta fryzura nie postarzała go ani nie sprawiała, że wyglądał na jakiegoś lalusia. Wręcz przeciwnie, dodawała mu pewnego uroku i szyku; elegancji, której pewnie wielu mu zazdrościło.

Na szczupłej, podłużnej twarzy z wystającymi kośćmi policzkowymi najbardziej wyróżniały się oczy mężczyzny. Miały kolor złota. Za każdym razem, gdy zdarzało mi się w nie spojrzeć, miałem wrażenie, że próbują mnie pochłonąć i zamknąć w niewidzialnej klatce.

Jednak to nie kolor przyciągał najbardziej, lecz przenikliwość tego spojrzenia. Jakby potrafił patrzeć przez ciało wprost w duszę i umysł człowieka. Lecz nie można było znaleźć w nich łagodności czy dobroci, jaka zazwyczaj cechowała Dumbledore’a. Nie znalazła tam nawet miejsca tak często spotykana u innych neutralność. Dominowała jedynie oziębłość i pogarda.

Z wąskich warg mężczyzny nie znikał delikatny uśmieszek, którego nie potrafiłem rozszyfrować.

Miał na sobie szkarłatną szatę, która od razu rzucała się w oczy. Nie pasowała do scenerii pochmurnego, mglistego wieczoru.

– Zbliża się cisza nocna, panowie – odezwał się oziębłym, pełnym szyderstwa głosem.

– Ale jeszcze jej nie ma, więc możemy tu przebywać – odpyskował Łapa.

Majere sięgnął do kieszeni i wyjął z niej swój zegarek.

– Tylko przez piętnaście minut i trzydzieści dwie sekundy – zadrwił i pewnie doskonale bawił się naszym położeniem.

– Tyle nam wystarczy, by załatwić nasze sprawy, które nie leżą w pana interesie.

– Uważaj, Black, bo możesz zarobić kolejny szlaban. Co ty tam masz, Potter?

Jego wzrok powędrował na opasłe tomiska w rękach Rogacza, które przed chwilą zabrał Smarkerusowi.

– Książki.

– Nie powiesz mi, że zacząłeś interesować się eliksirami – zadrwił. – Slughorn opowiadał mi o twoich marnych wynikach i przypadkowym dostaniu się do klasy owutemowej. Nie masz talentu swojej matki. Jakbyś nie wiedział, Potter, książek z biblioteki nie można wynosić poza gmach szkoły. Oddaj je.

Rogacz niechętnie wręczył mu zdobycz, która miała wylądować na dnie jeziora.

– Minus dziesięć punktów dla Gryffindoru za to wykroczenie. Możesz odebrać je jutro w moim gabinecie, o ile rzeczywiście są twoje.

Ruszył w stronę bramy wejściowej, nie oglądając się za siebie, a szkarłatna szata powiewała za nim na wietrze.

– Przed chwilą stworzył ten przepis – mruknął Rogacz ze złością, gdy Majere znajdował się poza zasięgiem słuchu. – Debil. Pewnie teraz będzie czekać na nas, by przyłapać w drodze powrotnej. Dobrze, że mamy pelerynę-niewidkę.

~ * ~

* Raistlin Majere – postać wymyślona na potrzeby mojego poprzedniego opowiadania. Dla tych, którzy go nie czytali, wystarczy informacja, że był szkolną miłością Eileen Prince i razem z matką Jamesa przyczynił się do zniszczenia małżeństwa Eileen i Tobiasza, swoimi działaniami wprowadzając go w alkoholizm. Nie mogłam się powstrzymać, by go tu nie dać.

~ * ~

Jejku, z bólem serca pisałam ten rozdział. W końcu jestem fanką Snape’a ^ ^

Ostatecznie postanowiłam dodawać rozdziały raz na dwa tygodnie. Zacięłam się przy dziesiątym i muszę wybrnąć z tego małego doła i wziąć się do roboty.

Z racji mojego arcywolnego Internetu niektórzy mogą zostać poinformowani z drobnym opóźnieniem.