Spowiedź zdrajcy III

wrzesień 1977

Ostatnie dni wakacji minęły wyjątkowo szybko. Ojca praktycznie nie widywałem, całe dnie przesiadywał w ministerstwie. Matkę wolałem unikać z własnej woli. Nie chciałem zdawać jej relacji z tego, co wydarzyło się na Pokątnej i powodu, dlaczego wróciłem do domu nietrzeźwy i wystraszyłem panią Austen, która akurat wpadła na filiżankę herbaty. Dodatkowo nie miałem na sobie swojej najlepszej peleryny, zeszłorocznego prezentu bożonarodzeniowego.

W zaistniałej sytuacji najlepiej czułem się samotnie, skoro i tak nie mogłem liczyć na towarzystwo przyjaciół. Chadzałem po lesie znajdującym się niedaleko domu. Lepiej czułem się w towarzystwie olbrzymich drzew wzbijających się ku niebu i leśnych zwierząt, nie zadających kłopotliwych pytań, na które nie chciałem odpowiadać.

Przynajmniej mogłem w spokoju pomyśleć, zastanowić się nad tym, co zaszło kilka dni temu. Szczególnie że obraz jej twarzy nie dawał mi spokoju. Nie było to jednak oblicze pełne przerażenia, które oglądałem na Pokątnej, a rumiane i uśmiechnięte, które zapamiętałem z Hogwartu. Nadal nie potrafiłem przypomnieć sobie jej imienia. Nazwisko musiało zaczynać się na W, ale nawet przy zmobilizowaniu pracy całego mózgu, nic więcej nie potrafiłem wymyślić. A powinienem, bo w końcu chodziliśmy razem na zaklęcia, obronę przed czarną magią, transmutację. James mówił, że dostała się także do klasy owutemowej z eliksirów, przez co zyskała w oczach Slughorna, ale nie przebiła Evans.

Wiedziałem, że pozostawało mi jedynie poczekać do rozpoczęcia szkoły. Przy najbliższej sposobności przeczytam nazwisko na naszywce przyczepionej do szaty i zaspokoję swoją ciekawość.

Ale ona znała twoje imię, gdy ci dziękowała, podszeptywał natrętny głosik w mojej głowie. Powiedziała: „Dziękuję, Peter”.

I to najbardziej nie dawało mi spokoju. Gdyby uznała, że mnie nie zna. Podziękowała jedynie z uprzejmości. Ale zwróciła się do mnie po imieniu. Widziała, kim jestem. Pamiętała mnie z Hogwartu, chociaż w niczym szczególnym się nie wyróżniałem.

Nie wiedziałem, co miałbym z tym zrobić. Na początku planowałem zignorować wszystko, wyrzucić z pamięci, jakby wydarzenie na Pokątnej nigdy nie miało miejsca, ale nie miałem już tej wcześniejszej pewności. W końcu była ładna. Czy Rogacz lub Łapa zmarnowaliby taką okazję? James na pewno, w końcu miał Evans, o czym rozwodził się w swoim ostatnim liście, chociaż do oficjalnej pary było im jeszcze daleko. Ale Syriusz? Znając jego, wykorzystałby okazję dla zwykłej zabawy.

Jednak to był Łapa, a nie ja, Glizdogon, który dla innych stanowił jedynie wieczny cień towarzyszący tym lepszym. Nie mogłem się pochwalić wysokimi wynikami w żadnej dziedzinie. Tylko dzięki pomocy Lunatyka zdołałem zaliczyć cztery sumy i mogłem kontynuować naukę w klasach owutemowych. Bez niego pewnie wylądowałbym z kwitkiem poza murami szkoły, nikt nie chciałby więcej widzieć takiego nieuka.

Ona pewnie też okazała uprzejmość, bo ją uratowałem. W szkole wszystko wróci do normy i nie będzie mnie zauważać, bo kto zaplątałby sobie głowę kimś takim jak ja. Ale zwróciła się do mnie po imieniu. I ma taki śliczny uśmiech. Szkoda, że nigdy nie zostanie skierowany do mnie.

Tak mijał dzień za dniem, aż nastał deszczowy pierwszy września. Dzień rozpoczynający ostatni rok nauki w Hogwarcie. Z radością udałem się na dworzec King’s Cross, tym razem samotnie, bez odprowadzającej mnie zwykle matki. W końcu od czerwca miałem licencję na teleportację. Założyłem starą, zniszczoną pelerynę, gdyż nową użyczyłem ślicznej Krukonce. Miałem nadzieję, że temperatura szybko spadnie, bo będę mógł nosić zimową, która nie wyglądała jak ze sklepu z używaną odzieżą.

Uwielbiałem tamtą, ale przecież nie mogłem odmówić okrycia dziewczynie, nie w takiej sytuacji. Dlatego teraz musiałem znosić tę znienawidzoną. A matka stwierdziła, że drugiej nie dostanę, bo nie powiedziałem, co zrobiłem z poprzednią i zasłużyłem na karę. Jakbym był małym dzieckiem. Pewnie myślała, że zapomniałem o niej, gdy się schlałem lub wymieniłem na kolejne szklaneczki trunku. Nie miała do mnie za knut zaufania. Dobrze, że nie obcięła mi kieszonkowego, zaoszczędzę i sam sobie kupię, by na wiosnę nie musieć chodzić w tym… w tym czymś.

Przeciskałem się pomiędzy uczniami i odprowadzającymi ich dorosłymi. Ciągle migały mi szeroko uśmiechnięte gęby, radosne okrzyki i inne podobne pierdoły, które jeszcze bardziej psuły mi humor. Szlag niech ich wszystkich trafi. Nie minie dziesięć minut od odjazdu pociągu, a zaczną lamentować nad tym, ilu krewnych i znajomych stracili w ciągu ostatnich tygodni. Będą o tym rozprawiać z przyjaciółmi, jakby gadali o pogodzie lub swoich ulubionych drużynach quidditcha.

Sami mogliby zginąć i zaoszczędziliby wszystkim tych durnot.

Ciągnąc kufer, rozglądałem się na boki, szukając przyjaciół, lecz nigdzie ich nie dostrzegłem. Po chwili mój wzrok spoczął na stojącej niedaleko niewysokiej blondynce o rumianej twarzy. Miała już na sobie szkolny mundurek. Na jej widok moje serce jakby wykonało salto. Po raz pierwszy poczułem coś takiego i nie potrafiłem opanować szybciej bijącego organu.

Dopiero później zorientowałem się, że nie odprowadzili jej rodzice, a jakichś dwóch wysokich chłopaków, także blondynów. Musieli być starsi, bo nie pamiętałem ich z mojego rocznika, a raczej mało prawdopodobne, aby chodzili do szóstej czy piątej klasy. Nie uszło mojej uwadze, że rozmawiali wesoło i beztrosko.

Czyżby byli jej braćmi?

A może któryś z nich to jej chłopak? – odezwał się natrętny głosik. Jest taka ładna, że nie może być sama.

Ale to ja jej pomogłem, żadnego z nich tam nie było.

I co z tego? Mogła sama robić zakupy.

Cała wcześniejsza radość spowodowana jej widokiem, jakby w jednej chwili wyparowała, zastąpiona jedynie gorzkim rozczarowaniem. Znałem to uczucie aż za dobrze. Towarzyszyło mi już od najmłodszych lat, gdy w niczym nie potrafiłem się wykazać. Jednak za każdym razem było równie nieprzyjemne.

Nie chciałem na nią wpaść, więc wszedłem do pociągu. Postanowiłem w środku poszukać przyjaciół. Może już zajęli jakiś przedział. Nie myliłem się, jednak gdy go znalazłem, czekało mnie kolejne rozczarowanie. Oprócz Rogacza i Łapy (Lunatyk musiał udać się do przedziału dla prefektów) znajdowały się w nim też dwie dziewczyny – Evans i jej koleżanka, przyjaciółka czy jakiekolwiek relacje ich łączyły, Claire Teney.

Stanąłem niezdolny do poruszenia się. One miały z nami jechać? Przez pięć lat byliśmy tylko my. Mogliśmy wtedy wymyślać nowe dowcipy, śmiać się, rozmawiać, a teraz one miały wszystko zepsuć. Podłe żmije.

Kolejna kostka domina.

Niechętnie wszedłem do przedziału, w końcu gdzie miałbym jechać jak nie tu.

– Cześć – rzuciłem do swoich butów, wtaszczając kufer do przedziału.

Rogacz i Łapa przywitali się serdecznie, szczerząc zęby w szerokim uśmiechu. Jak dawniej. Lily odpowiedziała uprzejmie, uśmiechając się, lecz nie zmyliła mnie jej fałszywość. Robiła to tylko, by udawać przed moim przyjacielem miłą i uprzejmą. Teney nic nie odpowiedziała, ignorując moje wejście, jakby drzwi przedziału otworzyły się same pod wpływem powiewu porywistego wiatru.

Łapa wycelował różdżkę w mój kufer, który zgrabnie ulokował się na półce bagażowej. Przynajmniej jeden problem miałem z głowy, niestety, drugi w postaci ciemnowłosej Gryfonki zadzierającej nosa, przez co zakrzywił jej się ku górze, siedział naprzeciwko mnie. Zaszczyciła mnie tylko jednym spojrzeniem swoich nienaturalnie zielonych oczu. Evans wyglądała jeszcze jak człowiek, ona przypominała mutanta lub efekt nieudanych eksperymentów. Jednak ten jeden raz wystarczył, bym zorientował się, że jestem dla niej mniej warty niż obrzydliwy, tłusty karaluch, którego używała do sporządzania eliksirów.

Spuściłem głowę, woląc zająć się obserwacją kolan i wyginaniem palców. Nie miałem ochoty na żadne rozmowy, a odniosłem wrażenie, że Rogacz, Łapa, Evans i Teney dobrze czują się tylko we własnym towarzystwie, rozprawiając z przejęciem o wakacyjnych przygodach i zagranicznych krajach, które zwiedzili. Nawet Evans, pochodząca przecież z mugolskiej rodziny, gdzieś wyjechała i dobrze się bawiła z dala od czarodziejskiego świata.

Westchnąłem w duchu. Tylko ja jak zwykle na dwa miesiące utknąłem w domu. Może nie licząc czasu spędzonego w Dolinie Godryka w domu Rogacza. Ale to była jedynie wizyta u przyjaciela, a nie wspaniały wyjazd w nieznane tereny, o którym mógłbym opowiadać z przejęciem i wypiekami na twarzy.

Nie, Peter Pettigrew swoje siedemnaste wakacje spędził w rodzinnym domu. Z matką, która wiecznie miała do mnie o coś pretensje i nieważne, co zrobiłem zawsze było tylko i wyłącznie źle. Przynajmniej ojciec przebywał w ministerstwie, więc jeden problem miałem z głowy i z nim nie musiałem się użerać. Ile bym dał za tak wspaniałych rodziców, jakich miał Rogacz. Juliet i Charles Potterowie byli wspaniałymi i wyjątkowymi ludźmi.

Pan Potter miał wysokie stanowisko w Ministerstwie Magii. Był zastępcą szefa departamentu Przestrzegania Prawa i bardzo prawdopodobne, że, jeżeli wojna dalej potoczy się tym torem, zostanie szefem, gdy Bartemiusz Crouch zasiądzie w fotelu ministra. Nikt nie dyktował mu, co ma robić. Nie musiał spędzać siedmiu dni w tygodniu w biurze, robił, co chciał. Nikt nie mógł mu podskoczyć, bo to on sprawował władzę i zmuszał innych do posłuszeństwa.

Za to pani Potter była przemiłą kobietą i niepowtarzalną gospodynią. Znała się na tak wielu rzeczach, nie tylko związanych z prowadzeniem domu. Jej znajomość w dziedzinie zaklęć wykraczała poza wszelkie wyobrażenia. Lubiła także snuć opowieści o Hogwarcie za jej czasów, który tak różnił się od znanego nam.

Tak, Rogacz miał ogromne szczęście. Na dodatek mieszkał w małym miasteczku, a nie pod lasem, gdzie za jedyne towarzystwo miałem leśne zwierzęta i czasem pojawiające się w domu szczury. Nieraz zastanawiałem się, dlaczego życie jest tak niesprawiedliwe. Jedni dostają wszystko, inni nic.

Nagle drzwi do przedziału otworzyły się. Spojrzałem w tamtym kierunku z nadzieją, że może to Lunatyk wrócił z obchodu przedziałów i chociaż z nim będę mógł porozmawiać, o ile nie zagłębi się w jakąś grubą księgę. Jednak w wejściu stał ktoś zupełnie inny. Dziewczyna, którą spotkałem na Pokątnej.

Promienie słońca, wpadające przez okna jadącego pociągu, tańczyły na jej jasnych włosach. Na twarzy pojawił się szczery, choć lekko nieśmiały uśmiech. W rękach trzymała jakiś pakunek.

– Tu nic się nie dzieje, Willson, więc możesz już wyjść – pierwszy odezwał się Łapa, zanim ktokolwiek zdążył otworzyć usta. – Nasz pierwszy numer wystawimy po oficjalnym rozpoczęciu roku, więc możesz już iść do siebie. My jesteśmy zajęci.

Starałem się na nią nie patrzeć, by przyjaciele nie zorientowali się, że coś jest nie tak, jednak czułem pojawiające się na policzkach rumieńce. Piekły niesamowicie, jakbym za długo przebywał na silnym słońcu. Dlaczego ona tu przyszła? Przecież do obowiązków prefekta nie należało zaglądanie do każdego przedziału i doskonale wiedziała, że Lunatyk tutaj przyjdzie. Zawsze tak robił.

– Nie przyszłam do ciebie, Black, więc z łaski swojej możesz zamknąć dziób – odgryzła się, a w jej szarych oczach pojawiła się pogarda podobna do tej, którą mnie potraktowała Teney.

– Syriusz nie chciał cię urazić – próbowała naprawić sytuację Evans, chociaż nie wiem, po co w ogóle otwierała usta. Miałem ochotę wyparować stamtąd lub ukradkiem założyć pelerynę-niewidkę Rogacza.

– Chciałam ci to oddać – zwróciła się do mnie, ignorując resztę towarzystwa i wręczyła pakunek. – Twoja peleryna. Wyprana i wyprasowana. Wygląda jak nowa. Przyszyłam tylko nowy guzik, bo stary musiał odpaść.

– Dzięki – bąknąłem, biorąc od niej swoją własność.

Starałem się nie patrzeć jej w oczy. Nie chciałem ich widzieć. Pewnie zobaczyłbym taki sam wzrok jak u Teney. Na przyjaciół też nie spoglądałem. Nie mogłem uwierzyć, że przyszła do mnie, gdy znajdowałem się z nimi. Będą mnie teraz maltretować, chcąc wyciągnąć wszystkie szczegóły naszego spotkania na Pokątnej, a ja nie chciałem do tego wracać.

– Przejdziemy się? – zaproponowała, wskazując korytarz pociągu. – Tutaj nie można w spokoju porozmawiać – ostatnie słowa skierowała do Łapy.

Kiwnąłem głową i ruszyłem za nią. Gdy zamykałem drzwi przedziału, nadal nie patrząc na przyjaciół, gdyż moje buty wydawały się o wiele ciekawsze, usłyszałem jeszcze słowa Teney:

– To coś ma dziewczynę? Błagam, wolałabym umówić się ze Severusem Snape’em lub tym świrem Mulciberem.

Zabolało. Żmija porównywała mnie do Smarkerusa? Do Ślizgona? Gdy oddalałem się od przedziału, słyszałem jeszcze echo oburzonych głosów Łapy i Rogacza. Cieszyłem się, że stanęli w mojej obronie jak prawdziwi przyjaciele. Zresztą wspomnienie Snape’a było jak dźgnięcie śpiącego smoka wysiadującego jaja w oko. Trochę żałowałem, że nie mogę być świadkiem tego piekła, które zgotują Teney.

– Nareszcie trochę spokoju – rzekła Alicja, zatrzymując się przy oknie. – Dziękuję za wszystko, co dla mnie wtedy zrobiłeś. – Posłała mi jeden z najpiękniejszych uśmiechów, jakie w życiu widziałem.

– Każdy by to zrobił – mruknąłem do swoich stóp, czując, że jeszcze bardziej się rumienię. Od razu przypomniałem sobie tych wszystkich anonimowych przechodniów, którzy nie odwrócili nawet głowy w tamtą stronę.

Pociąg mknął, a my rozmawialiśmy swobodnie, przyglądając się krajobrazom migającym za oknem.

~ * ~

Znów mam poślizg. Myślę, że rozdziały będę dodawać co dziesięć, czternaście dni. Chyba że w październiku uda mi się częściej, bo jeszcze nie wszystkie laboratoria mi się zaczęły i do końca miesiąca będę mieć środy wolne ^ ^

Chyba chciałam coś jeszcze napisać, ale mi się zapomniało. Prawdopodobne daty publikacji rozdziałów będę musiała z czasem poprawić, bo jak widać są nieaktualne.