Spowiedź zdrajcy I

sierpień 1977

Sobota zapowiadała się wyjątkowo pogodnie. Na błękitnym niebie świeciło słońce, tylko od czasu do czasu przysłaniane przez kilka śnieżnobiałych, puchatych obłoczków. Temperatura nie należała do najwyższych, ale nie można było narzekać. Lekki wiatr poruszał zielonymi koronami drzew. Ptaki wyśpiewywały radośnie swoje trele, wzbijając się ku lazurowemu niebu, udając się do swoich gniazd, by tam nakarmić młode, lub szukając partnera.

Sielankowy krajobraz jak na północną Anglię. Dobrze, że nie padało. Chociaż raz pogoda dopisała.

Z radością wstałem z łóżka i zszedłem do kuchni na śniadanie. Zastałem matkę ustawiającą już talerze na stole. Ojca nigdzie nie było, prawdopodobnie wyszedł już do pracy. Z powodu Sami-Wiecie-Kogo i jego śmierciożerców wszystkie departamenty w Ministerstwie Magii zostały postawione w stan najwyższej gotowości. Nawet ci, którzy niewiele mieli wspólnego z przestrzeganiem prawa i całe życie spędzili za biurkiem, musieli stanąć do boju.

Niestety, okropne i mroczne czasy, nie oszczędzały nikogo. Wszyscy byli narażeni, może z wyjątkiem starych, czystokrwoistych rodów, które jawnie popierały Sami-Wiecie-Kogo. Czarodzieje ukrywali się w domach i modlili, aby fatum w postaci Morderczej Klątwy nie dopadło także ich lub najbliższej rodziny.

Z roku na rok było coraz gorzej. Znacznie więcej morderstw, tajemniczych zniknięć, nawet ataków na całe miasta mugoli. W tych okolicznościach cieszyłem się, że mój dom zbudowany został na skraju lasu, z dala od niemagicznych wiosek.

Coraz częściej donoszono o pojawieniu się wilkołaków, dementorów, inferiusów czy nawet olbrzymów. Wszyscy na służbie po tej drugiej, złej stronie. Wszyscy gotowi, by zabijać, niszczyć. Wprowadzić nowy porządek.

Świat chylił się ku zagładzie i nic nie mogło się temu przeciwstawić. Nawet wspaniały Albus Dumbledore nie był w stanie pokonać Sami-Wiecie-Kogo. Nigdy nie wyzwał go na pojedynek, nie stanął do walki, nie zapobiegł temu, co działo się naokoło. Nie zrobił nic, a ludzie nadal wierzyli w jego wielkość. Przecież mógł powtórzyć swój sukces, swoje wielkie zwycięstwo jak to w tysiąc dziewięćset czterdziestym piątym nad Grindelwaldem.

Rogacz i Łapa mieli inne zdanie. Wierzyli, że Dumbledore działa, prowadzi jakąś tajną organizację, której członkowie walczyli ze śmierciożercami. Jednak nigdy nie potwierdzili swoich domysłów, nawet dyrektor milczał.

Obaj chcieli rzucić szkołę, by przyłączyć się do czynnej walki, jednak ostatecznie, pod naciskiem państwa Potterów, musieli porzucić ten zamiar do czasu zakończenia Hogwartu. Wiedziałem, że teraz będą za wszelką cenę chcieli dołączyć do wojsk Dumbledore’a i pewnie mnie także tam wcisną wbrew mojej woli.

Nie chciałem, aby wojna trwała dłużej, ale nie chciałem też brać w niej czynnego udziału. Nie byłem Rogaczem ani Łapą, nie byłem nawet Lunatykiem. Odwaga nigdy nie należała do moich mocnych stron, pomimo że trafiłem do Gryffindoru, co owego pierwszego września chyba najbardziej zaskoczyło właśnie mnie samego.

Wielkie czyny wolałem zostawić lepszym od siebie. To oni najlepiej nadawali się do tej roli. Poradzą sobie ze śmierciożercami, może nawet z Sami-Wiecie-Kim. W końcu byli najlepsi, wszyscy ich uwielbiali, w zaklęciach i zdobywaniu wiedzy nie mieli sobie równych. Perfekcyjni w każdej dziedzinie. To byli przyszli bohaterowie, a nie ktoś taki jak ja.

Szara mysz, żyjąca w ich wiecznym cieniu, przez wielu nawet niezauważana, szczególnie, gdy chodziło o dziewczyny. Wszystkie lgnęły do Rogacza i Łapy, nawet Lunatyk, który stronił od ich towarzystwa, miał większe wzięcie. Kto zachwyciłby się niskim chłopakiem o mysich włosach i spiczastym nosie? Moje wyniki w nauce także pozostawały wiele do życzenia.

Sądziłem, że ten ostatni rok nie będzie niczym różnić się od poprzednich. Cieszyłem się, że miałem tak wspaniałych przyjaciół, którzy zastąpili mi każdą dziewczynę. Będziemy mogli znów wałęsać się po szkole czy Hogsmeade, urządzać nielegalne wypady w trakcie pełni, wymyślać najróżniejsze dowcipy i uprzykrzać życie Snape’owi.

Teraz nie czas, aby rozmyślać o szkole i wojnie. Cieszyłem się na myśl o dzisiejszym wypadzie na Pokątną razem z przyjaciółmi. Miałem nadzieję, że tam także panuje taka ładna pogoda. Będziemy mogli przyjemnie spędzić cały dzień, o ile nie wydarzy się żaden wypadek, napad śmierciożerców lub stojące od dawna puste sklepy nie zniechęcą samą swoją obecnością.

Usiadłem przy stole i zabrałem się za jedzenie tostów, nie zwracając uwagi na krzątającą się po kuchni matkę. Nagle zobaczyłem, że obok talerza leży koperta zaadresowana do mnie. Od razu rozpoznałem pismo Rogacza. Nie przejmując się śniadaniem, rozerwałem lak i wyjąłem niedługi, zapisany pergamin. Zastanawiałem się, co skłoniło przyjaciela do napisania listu, szczególnie że tego nie znosił, a mieliśmy się dziś spotkać.

Drogi Glizdogonie,

Niestety, nie możemy się dziś wszyscy razem spotkać na Pokątnej. Plany uległy dość drastycznej i nagłej zmianie. Łapa się pochorował, wczoraj musiał zjeść coś niestrawnego (nie chce powiedzieć, co to było, chociaż moi rodzice nalegają i wychodzą z siebie), teraz leży w łóżku i jęczy, że boli go brzuch i najpewniej są to jego ostatnie dni życia. Znasz go, jak zwykle przesadza i nic nie możemy na to poradzić. Jeden dzień odosobnienia dobrze mu zrobi i oduczy hasania jako pies po Dolinie Godryka. Chociaż i tak mam zamiar go maltretować i dowiedzieć się, co zrobił. Pewnie ma to związek z panią Talton. Znasz go. Uwielbia dojrzałe kobiety, chociaż w życiu się do tego nie przyzna. Zastanawiam się tylko, co w niej widzi. Jest już po czterdziestce, zresztą, jak kiedyś ją zobaczysz, to przyznasz mi rację.

Ale ja tu o Łapie, a nie powiedziałem Ci jeszcze najnowszych wieści. Teraz uważaj. Najlepiej usiądź, bo ta wiadomość może zwalić Cię z nóg. EVANS UMÓWIŁA SIĘ ZE MNĄ!!! Tak, ta. Jedyna w swoim rodzaju Lily Evans. Najwspanialsza dziewczyna na świecie. Anioł w ludzkiej postaci. Najpiękniejsza, najwspanialsza, najinteligentniejsza. Gdybyś widział jej kasztanowe włosy i tańczące na nich refleksy słońca, jej błyszczące, radosne, zielone oczy, pełne, różowe usta.

Dlatego nie możemy się dzisiaj spotkać. Druga szansa randki z Lily może nie trafić się tak szybko, z tego powodu nie mogłem jej odmówić. Mogłaby się obrazić lub coś. Znasz ją, zawsze jest w stanie coś wymyślić i udawać, że od dawana miała to w planach, byleby znów nie stanęło na moim.

Mamy się spotkać gdzieś tam w jej okolicach, więc pewnie dzień spędzimy na jakimś mugolskim odludziu, ale nie przeszkadza mi to, bo będę tam z nią, moim zielonookim aniołem. Już nie mogę się doczekać, nie jestem w stanie usiedzieć pół minuty na miejscu, ciągle o niej myślę.

Ona i ja. Mam nadzieję, że to nie jest jakiś jednorazowy kaprys (wiesz, jakie są kobiety) i w Hogwarcie nadal będziemy się spotykać. Przynajmniej ja nie mam zamiaru odpuścić. Ona jest tą jedną jedyną. A dzisiejszy dzień zapiszę w kalendarzu jako najwspanialszy ze wszystkich! Później pewnie nasz ślub go przyćmi, jednak na razie wystarczy.

Napisałem także do Lunatyka, że z naszej wspólnej eskapady nic nie będzie. Z tego powodu zobaczymy się dopiero w pociągu do Hogwartu. Wtedy opowiem Ci wszystkie szczegóły randki z Lily. Albo jeżeli znajdę czas, napiszę Ci wieczorem list, o ile nie będę zajęty zdawaniem relacji Łapie.

Pozdrawiam,

Rogacz

Patrzyłem na list i nie mogłem uwierzyć w to, co właśnie przeczytałem. Odwróciłem pergamin, bo być może był to żart ze strony Rogacza i Łapy. Jednak druga strona pozostała pusta, nic się na niej nie znajdowało.

Nadal nie wierząc w to, co widziałem, wyjąłem z kieszeni różdżkę i mrucząc pod nosem zaklęcie na ujawnienie niewidzialnego atramentu, przytknąłem czubek do pergaminu. Nic się nie wydarzyło. Strona pozostała tak samo pusta. Postanowiłem sprawdzić jeszcze kopertę, ale nic w niej nie znalazłem.

Poczułem, jak jakaś niewidzialna dłoń ściska mnie za serce i nie chce puścić. Przecież to nie mogła być prawda. Moi najlepsi przyjaciele nie mogli mnie tak zostawić. Nie Rogacz, nie dla niej. Przecież go nienawidziła. Pod koniec roku powiedziała mu, że nie chce go znać po tym, co zrobiliśmy Smarkerusowi, że po zakończeniu szkoły nie chce go więcej widzieć. A teraz miałaby tak nagle zmienić zdanie? Postradała zmysły, czy chciała odebrać mi przyjaciela? Podstępna, ruda żmija.

Rozczarowanie dławiło mnie od środka. Nieprzyjemne uczucie, którego nie byłem w stanie się pozbyć. Jakby postanowiło już nigdy mnie nie opuszczać.

Zmiąłem w dłoni pergamin i podpaliłem końcem różdżki. Nie chciałem już nigdy patrzeć na te słowa. Miałem nadzieję, że ta randka nie wypali, że Evans zadrwiła sobie z Rogacza, że on w końcu przejrzy na oczy i przestanie do niej wzdychać, robić głupie miny na jej widok, bez przerwy gadać o niej i tylko o niej, jakby nie istniał inny temat.

Kiedyś było inaczej. Mogliśmy rozmawiać o nauce animagii, nocnych wypadach podczas pełni razem z Lunatykiem, nielegalnych wycieczkach do Hogsmeade, Hogwarcie podczas tworzenia Mapy Huncwotów, nawet rozmowy o quidditchu należały do przyjemniejszych. A teraz była tylko ona. Evans to, Evans tamto. Czego to Evans nie zrobiła, czego nie powiedziała. Robiło mi się niedobrze na każdą wzmiankę o niej. Przyjaciółka Smarkerusa nie zasługiwała na zaszczyt zostania dziewczyną Rogacza. Niech ją piekło pochłonie albo przed rozpoczęciem roku zabije jakiś śmierciożerca. Oszczędzi wtedy wszystkim problemów.

– Złe wieści? – Do rzeczywistości przywrócił mnie głos matki. Dopiero wtedy zorientowałem się, że siedzi naprzeciwko i przygląda mi się uważnie. Jakby kiedykolwiek interesowało ją moje życie.

– Nic takiego – skłamałem. – Syriusz źle się czuje i nie będzie go dzisiaj na Pokątnej.

Spojrzałem na talerz tostów. Nie miałem już apetytu. List wszystko przekreślił. Cała radość zniknęła w jednej chwili. Równie dobrze zaraz mógł spaść deszcz, a i tak bym się tym nie przejął.

– Nie jestem głodny – zakomunikowałem, wstając od stołu.

Żałowałem, że i tak muszę się dzisiaj wybrać na Pokątną. Zakupy same się nie zrobią, a później nie miałem na to ochoty. Im wcześniej to załatwię, tym lepiej.

~ * ~

Rozdział wprowadzający do całej historii. Miał to być krótki wstęp, ale się tak rozlazł, że zyskał miano części pierwszej. Chciałam dodać jutro, ale oczywiście nie mogłam wytrzymać.

Postanowiłam zamieszczać miesiące i daty, bo do lutego akcja będzie jeszcze ciągła, ale później zacznie się skakanie, a tak będzie wiadomo, co mniej więcej kiedy się działo.