Spowiedź zdrajcy: Prolog

Zastanawialiście się kiedyś, po co żyjecie? Co przyczyniło się do tego, że zostaliście zesłani na tę planetę i musieliście znosić te wszystkie cierpienia i bóle? Żyć z dnia na dzień, modląc się do nie wiadomo kogo, aby to wszystko w końcu się skończyło. Aby nadeszła wreszcie Ona, objęła cię swoimi zimnymi ramionami, złożyła na ustach ostatni pocałunek kochanki i zabrała na drugą stronę tam, gdzie wszystko ma swój koniec, gdzie nareszcie powinno zaznać się wytchnienie od codzienności.

Tak bardzo tego chciałem. Wolałem umrzeć już w dzieciństwie, niż dotrzeć do miejsca, w którym znalazłem się teraz. Wszystko byłoby lepsze. Wolałbym wykreślić ostatnie lata mojego życia, bagno, w którym znalazłem się na swoje własne życzenie, gdyż okazałem się za słabą jednostką, aby znieść to wszystko.

Nawet lata spędzone w Hogwarcie wydają mi się teraz niczym. Mógłbym wykreślić je z mojej pamięci, lecz wiem, że nadal będą wracać, nie dadzą mi spokoju już do końca. Przyjaciele odeszli, wszyscy trzej. Śmierć zabrała jednego z nich. Drugiego pochłonęły czeluści Azkabanu. Trzeci… Nie wiedziałem, co stało się z nim, lecz mogłem domyślić się, że zaszył się w jakiejś samotni, z dala od ludzi. Tamtej nocy stracił wszystko i nie miał już powodu, by żyć. Zresztą, odtrącili go już wcześniej, bo to on miał być mną.

Lunatyk, Łapa, Rogacz. Trzech najwspanialszych, najlepszych w Hogwarcie, najlepszych w Zakonie Feniksa. Młodzi, z ogromnymi perspektywami na przyszłość.

I ja…

Kolejna noc, podczas której nie mogę zasnąć. Gdy zamykam oczy, znów widzę przed oczami ich twarze, a przede wszystkim ją. Mojego anioła o blond włosach. Najpiękniejszą kobietę, jaka stąpała po tej ziemi. Jeden jej uśmiech przepędzał wszystkie cierpienia i troski. Jej jasnoniebieskie oczy z radosnymi płomykami.

Cóż się z nią stało teraz? Odeszła, a jednak została. Pusta skorupa nie zwróci mi jej. Dusza, której nie pozwolono iść dalej, tylko przypięto do marnej, ziemskiej powłoki. Podobno nic nie pamięta, nawet swojej rodziny. Więc gdzie tam miejsce dla mnie?

Spoglądam na jedenastoletniego chłopca. Światło księżyca wpadające przez okno oświetla jego bujną, rudą czuprynę i piegowatą twarz o ostrych rysach. Śpi w najlepsze, nie zdając sobie sprawy, że jest uważnie obserwowany. We wrześniu i on uda się do Hogwartu, by rozpocząć swoją historię, a ja, chcąc nie chcąc, będę musiał podążyć razem z nim. Chociaż wolałbym już nigdy nie oglądać tych murów. Murów, które zabrały mi całe moje szczęście, wcześniej oferując tak wiele.

Niechętnie spoglądam przez okno. Noc jest pogodna, z łatwością dostrzegam konstelacje gwiezdne i jego oblicze. Okrągłą tarczę księżyca w pełni. Od razu przypominają mi się wszystkie nasze wspólne eskapady. Wycieczki do Zakazanego Lasu i okolic Hogsmeade. Szczęście, które jeszcze potrafiłem wtedy czuć.

Radosny czas, gdy nie dostałem jeszcze mojego piętna, na które przystałem z własnej woli.

Dla świata jestem już martwy. Nie żyję od sześciu lat. Zginąłem śmiercią bohatera z rąk groźnego, szalonego mężczyzny, największego zwolennika Czarnego Pana, zdrajcy własnych przyjaciół. Został po mnie jedynie jeden palec, który otrzymała moja biedna matka wraz z pośmiertnym Orderem Merlina Trzeciej Klasy.

Sam nie wiem, dlaczego nie podzieliłem losu tamtego mężczyzny. Dlaczego nadal egzystuję w tym domu w mojej drugiej postaci? Dlaczego ukrywam się przed światem, skoro i tak wszystko jest już skończone?

Nie żyję, lecz kiedyś było inaczej. Miałem marzenia, pragnienia, cele, które chciałem osiągnąć. Przez siedem lat wszystko wydawało się zmierzać ku najlepszemu, mimo wojny, która rozgrywała się za murami Hogwartu. Miałem przyjaciół, miałem ją.

Jednak droga do dziewiątego kręgu piekieł rozpoczęła się już wcześniej, gdy myślałem, że jestem na dobrej drodze, gdy wszystko zdawało się być realne i możliwe. Zaczęło się w tamte pamiętne wakacje, tuż przed rozpoczęciem ostatniego roku nauki w Hogwarcie. Przewróciła się pierwsza kostka domina, która miała pociągnąć za sobą następne.

Dla świata jestem już martwy, a dla Ciebie? Chcesz poznać moją historię, która doprowadziła mnie do momentu, gdy tylko jeden człowiek zdaje sobie sprawę z tego, kim jestem naprawdę? Kiedy ukochana kobieta już cię nie pamięta.

Chcesz poznać opowieść człowieka, który stracił wszystko i w zamian nic nie zyskał? Jedyną prawdę, na którą mnie stać. Wędrówkę na samo dno piekła.

Nazywam się Peter Pettigrew i oto moja historia, moja jedyna spowiedź.

~ * ~

Teraz czas na trochę ględzenia ze strony autorki.

Będzie to krótkie opowiadanie, góra piętnaście rozdziałów. Już prawie w całości mam je napisane, więc nowe rozdziały pojawiać się będą co tydzień.

Długo zastanawiałam się nad narracją. Zdanie zmieniałam co akapit, bo ciągle coś mi nie pasowało. Ostatecznie wygrała pierwszoosobowa, szczególnie że w wielu momentach Peter jest jedynie obserwatorem i nie wypowiada własnego zdania.

Od razu zaznaczam też, że po tym opowiadaniu nie należy się spodziewać nie wiadomo czego. Zawiera trzy główne wątki: zdrada, miłość, wojna. Nie będzie w nim wielkiej akcji, zagadek, tajemnic, niedopowiedzeń czy innych tego typu rzeczy.

Więcej informacji na temat bloga na stronie – o blogu.